The sweet escape? About islands, karaoke and more
Door: MC
Blijf op de hoogte en volg Marie-Claire
07 Februari 2016 | Filipijnen, Manilla
Jawel, dat was dus mijn enerverende weekend tot zo ver.
Wat ik voor de rest heb beleefd de laatste weken, ik zal het kort proberen te houden! Een van mijn collegaatjes was jarig afgelopen maand en daarom had ze een heuse lunch georganiseerd voor het hele kantoor. Leuke is dat je zo in contact komt met het traditionele Filipijnse eten, minder leuke is dat je vervolgens een dag vrij moet nemen omdat je nu even beste maatjes bent met je toilet. Fijne is wel dat mijn supervisor het heel sympathiek opnam en al lachend door de telefoon galmde “haha welcome to Asia!”. Een overvloed aan cola en snickers doet schijnbaar wonderen en binnen een dag was ik weer fit. Om dit te vieren besloten Martin en ik na werk direct door te gaan naar een van de mega malls om een facial te ondergaan. Tijdens het wachten besloten we snel even rond te neuzen in de sale van de grote merken en kwamen we tot de conclusie dat we voor het merendeel van de artikelen ongeveer vier keer een facial konden krijgen. Ja de prijzen zijn nogal uiteenlopend hier. De facial was een aparte ervaring kan ik je vertellen, je ligt namelijk in een rij van drie (massa facial) en het was zó pijnlijk. Terwijl Martin lachend en stralend de deur uitging, stapte ik met mascara tot aan m’n kin en een opgezwollen hoofd de taxi in. Nee doe mij dan toch maar een nieuw jurkje.
Zoals ik al eens eerder zei, het zijn vooral de weekenden waarin je echt tijd hebt om iets anders van Manila of de Filipijnen te zien. Doordeweeks ben je vooral op en neer aan het pendelen tussen huis en kantoor. Ik wilde heel graag het authentieke gedeelte van de stad zien, Intramuros. Samen met een collega en nieuwe huisgenoot besloten we de Walk This Way tour te doen van Carlos Cedran. Hij is redelijk bekend hier in de Filipijnen vanwege zijn theatrale, komische maar zeker leerzame tour over Manila. Je leert wat over de geschiedenis van de stad en ziet de restanten van wat ooit het prachtige oude centrum was (voordat het plat werd gebombardeerd na WOII door een conflict tussen de Amerikanen en Japanners). Och och het had zo mooi kunnen zijn. Na de tour besloten we lopend naar het Manila Bay Leaf hotel te gaan om onze dag af te sluiten met een fijne cocktail. Bizar hoe groot de contrasten zijn in deze stad. Het ene moment loop je door de meest traditionele straat van Manila overladen met mensen, afval, dieren en algehele chaos, het andere moment loop je over een van de meest luxe dakterrassen van de stad.
Ook heb ik eindelijk mijn bazin Bella ontmoet! Mijn collega’s zijn helemaal weg van haar, dus ik was erg benieuwd. Aangezien ze net jarig was geweest, moest er natuurlijk groots uitgepakt worden. Met jawel, een surprise party om acht uur op maandagochtend. Het hele team (met slaapoogjes) kwam samen in haar kantoor en we kregen allemaal een foto van haar gezicht op een stokje in onze hand gedrukt (eng? Ja.) die we vervolgens voor ons moesten houden. Als grote verassing was er een nieuwe kantoor plant voor haar gekocht. Het feit dat ik toevallig net voor dit prachtige geschenk stond, leverde nog een mooi moment op. Iedereen wees namelijk in mijn richting, met de lovende woorden “looook, look!!!”, waarop Bella reageerde: “yeeees Marie-Claire I’m so happy to meet you!”. Pas toen ik een stap opzij zette en nogal ongemakkelijk uitriep dat niet ik haar verjaardagscadeau was, maar de plant begreep ze het hele verhaal en moest ze er zelf ook hardop om lachen. Na afloop van een lange werkdag hadden we nog het geluk om een glimp op te vangen van de nieuwe Miss Universe, Pia Wurtzbach. Zij werd namelijk op een giga praalwagen, inclusief confetti en muziek, rondgereden door Makati ter ere van haar nieuwe titel (oke nadat Steve Harvey eerst per ongeluk Miss Columbia tot Miss Universe kroonde, oeps). Alsof ze de nieuwe Paus was, echt, iedereen wilde haar zien en mijn collega’s hadden het kantoor al 1,5 uur eerder verlaten om de beste plekken te bemachtigen. Leuk om de hele happening te aanschouwen.
Oh tussen de bedrijven door ben ik ook verhuisd! Binnen de Alley welteverstaan, maar naar een grotere kamer en fijner appartement. Dat dit hele proces in een stroomversnelling (letterlijk) kwam, was vanwege een scheur in mijn plastic bad, wat een gigantische lek veroorzaakte in de keuken.. tijdens mijn werk kreeg ik een mailtje van maffiose Ina met het dringende verzoek om per direct te verhuizen. Bij thuiskomst trof ik mijn badkuip aan waar met een dikke markeerstift een grote cirkel om het scheurtje getekend was en daarbij de duidelijke woorden “DO NOT USE”. Oh Philippines..
Ja zo maak je nog eens wat mee. De laatste week van januari mocht ik mijn collega vergezellen naar een chique conferentie in een nog chiquer hotel midden in Makati, waar je alleen al bij het zien van de toiletten niet wilt weten hoeveel geld het hele ding heeft gekost. Bovendien hebben ze de meest hemelse lelie lucht toegevoegd aan het airco-systeem waardoor je je continu in een soort spa waant, om nog maar te zwijgen over het eten dat we opgediend kregen voor de lunch. Dit alles georganiseerd door de Europese Unie in samenwerking met een Duitse politieke organisatie, fe-no-me-naal. Naderhand snel door naar de sporthal waar het GIZ basketbalteam het op zou nemen tegen de Australische ambassade. We weten nog niet 100% zeker of het aan het fantastische supporter legioen heeft gelegen, of de skills van het team, maar we hebben ze VET ingemaakt natuurlijk. Alhoewel we nu beroemd en berucht zijn onder de internationale organisaties en niemand het tegen ons op durft te nemen (vooralsnog geen nieuwe wedstrijd dus..).
Het eerste weekend van Februari bracht ik deels door in het Metropolitan Museum of Manila en het Sofitel Bay hotel. Het museum was interessant, althans voor Filipijnse begrippen, ik denk dat we gewoonweg te verwend zijn vanwege het aanbod aan goede musea in Europa. Sofitel was fantastisch, nadat we ons naar binnen hadden gebluft. Attitude, attitude, it’s all about attitude. “Good afternoon m’am, sir can I have your room number please?”, “417” (achteraf niet meer herinneren welk nummer je hebt gezegd en niet wetende of ze überhaupt zoveel kamers hebben). Drankjes direct in cash betalen met het excuus dat je ouders waarschijnlijk geen idee hebben dat je hier cocktails zit te drinken op hun kosten. Jaa boefjes zijn we, maar wat een zonsondergang, wauw.
De weekenden vliegen jammer genoeg voorbij en afgelopen maandag bracht ik zo ongeveer de hele dag door bij Bella thuis voor een meeting ter voorbereiding op de WASH in Schools Summit die we half-februari organiseren en waar ik mee naartoe mag. Hierna toch nog even richting kantoor waar mijn vaste fanclub alweer met smacht op me stond te wachten. Oke, puntje van verheldering hier. Sinds ongeveer een week zijn ze het appartement dat recht tegenover mijn kantoor gesitueerd is aan het verbouwen. Dit appartement heeft een balkon. De ruiten van mijn kantoor zijn blijkbaar iets minder donker dan ik dacht. Blonde haren zijn nog steeds erg goed zichtbaar vanaf een meter of 50. Oftewel, ik zie nu iedere dag een groepje bouwvakkers dat zo af en toe eens het balkon op loopt en vervolgens hevig begint te zwaaien en roepen naar “miss” a.k.a. me. Hilarisch. Naast deze bijzondere culturele ervaringen, heb ik deze week ook voor het eerst in een jeepney gezeten. Het nationale symbool en traditionele vervoersmiddel van de Filipijnen. De voertuigen zijn achtergelaten door de Amerikanen na hun overheersing en zijn vervolgens in gebruik genomen als een soort mini vans. Ze zijn beschilderd met de meest religieuze slogans (God is the only one who saves, I love Jesus, Pray harder it works, I believe in salvation, o man kan nog uren doorgaan) en zijn erg kleurrijk. Niet heel comfortabel, want je zit ongeveer bij je buurman op schoot maar leuk om eens te ervaren! Deze jeepney tocht richting huis was nadat we onze werkdag hadden afsloten in een Irish pub en bij de plaatselijke Japanner. Ach je moet wat he.
Zo, dat was een hele update! Intussen zijn de buren van mijn ouders gearriveerd in Manila (ouders van Joris). Heel leuk en apart om hen hier te zien. Ik ga nog even genieten van mijn avond, al dan niet op een eiland, ik vermaak me prima! In Nederland is de carnavalsgekte losgebarsten geloof ik.. geniet en alaaf!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley