Tour E: Palawan Paradise Medical Centre

Lieve mensen wat heb ik al een tijdje niets van me laten horen! De afgelopen weken zijn wederom voorbij gevlogen en omvatte heel wat uiteenlopende gebeurtenissen, dus prepare. Het feit dat ik nu eindelijk de tijd heb om dit lange verhaal op papier te zetten is echter iets minder positief, maar daar kom ik later op terug. Laat ik beginnen bij het begin.

In de tweede week van februari vloog ik met mijn collega’s naar het zuiden van de Filipijnen, Cotabato City, in de beruchte provincie Mindanao. Hier organiseerde Fit for School namelijk een 2-daagse conferentie over WASH in Schools. WASH staat voor water, sanitation and hygiene en is een van de core onderdelen van ons project. Voordat het hele circus zou beginnen, beleefde we een aantal hectische dagen op ons kantoor in Manila en werkte ik in het weekend door om op maandagochtend goed en wel het vliegtuig in te stappen. Eenmaal in Cotabato werden we opgehaald door onze GIZ chauffeur en naar ons Fit for School kantoor gebracht (yes we hebben twee vestigingen in de Filipinas). Ik had de week van te voren een extra ‘security briefing’ gehad, omdat Cotabato niet de meest gezellige plek in de Filipijnen is. Er heerst hier namelijk al voor weet ik hoe lang een onafhankelijkheidsoorlog tussen islamitische groeperingen, zoals de MILF (nee niet het soort dat wij kennen), en de Filipijnse regering. Samba, de security advisor van ons Cotabato kantoor, was zo vriendelijk om me over het een en ander in te lichten. Nadat hij de nodige topografische informatie had verschaft, vroeg ik hem toch even vriendelijk hoe gevaarlijk het nu precies is in Cotabato. Hierop antwoordde hij heel relaxed: “Oh maak je geen zorgen, er was gisteren een bomaanslag op het politiebureau maar ons kantoor is veilig”. Ook voegde hij hieraan toe dat er af en toe wel eens een Westerling wordt gekidnapt voor losgeld. *Slik, slik*. Gelukkig vroeg hij direct daarna of ik badminton speelde en dat ik in dat geval zeker mijn sportspullen mee moest nemen. Met gezonde spanning op weg naar Cotabato dus! Bij aankomst kwamen we er ook achter dat er sinds een weekje direct naast ons kantoor een tijdelijke gevangenis is gevestigd en zag ik overal waar ik keek mannen met guns waarvan ik het type slechts vaag herkende door die aantal keer dat ik “GTA San Andreas” speelde met broertjelief. Heel veel tijd om me druk te maken over potentiele aanslagen had ik niet, want er moest nog van alles gedaan worden voordat de conferentie zou beginnen. Na een lange dag zijn we met z’n allen nog even een hapje gaan eten (Side note: de bewaker van het hotel annex restaurant was vorige week nog neergeschoten, oei) en vervolgens teruggekeerd naar het hotel waar we sliepen ‘en waar de conferentie plaats zou vinden. Vanaf minuut 1 werd ik door het personeel gebombardeerd (I know, macabere woordspeling) tot de Barbie van het hotel, omdat dat geloof ik de enige associatie is die ze hier maken met blondines.

Op woensdag kon de conferentie dan eindelijk beginnen. Om 5 uur ging mijn wekker en werden de laatste voorbereidingen getroffen. Er was helaas niet echt sprake van een soepele start van de conferentie aangezien slechts een jongeman had besloten om naar zijn werk te gaan die ochtend, waardoor het hele ontbijt nogal wat vertraging opliep. Binnen een uurtje stond er gelukkig een klein leger aan personeel klaar om alsnog het ontbijt te serveren en was ik inmiddels druk in de weer met mijn camera. Naast alle andere taken die ik had, was ik namelijk ook verwantwoordelijk voor de foto’s van het event. Erg leuk, minder strategisch misschien voor de plaatselijke “Barbie”. Wanneer ik vriendelijk vroeg om een foto, kreeg ik de bal meteen teruggekaatst en wilde vervolgens de hele zaal met mij op de foto. De meest vreemde complimenten kwamen voorbij, van “can I touch your hair??” tot “I wish I had a daughter like you”. Ok. De eerste dag sloten we af met socials in het plaatselijke karaoke restaurant met al onze 130 deelnemers. Karaoke is namelijk de Nationale sport, echt mensen hier gaan hele vriendschappen en familiebanden door kapot (want waag het niet om iemands zangkunsten te bekritiseren). Daar zaten we dan, bordje voor de neus en de “nachtegaaltjes” verkondigden de ene na de andere klassieker. Ikzelf heb me maar even weerhouden van een nieuwe YMCA vertoning, maar het was desondanks een vermakelijke avond. De volgende ochtend ging evenmin soepel van start toen bleek dat het waterreservoir van het hotel leeg was en ze niet helemaal hadden gerekend op 130 gasten. Gevolg, geen stromend water. Ironie, we organiseren een WASH in schools summit. Klein detail, van alle gasten is zeker 2/3 Islamiet en zij hebben slechts 5x per dag water nodig.. De stress zat er goed in. Na een spoedoverleg (of beter gezegd eenzijdige discussie) met de hotelmanager was alles redelijk snel verholpen. Op de tweede dag bezochten we scholen waar we met Fit for School actief zijn. Dit was voor mij ook erg interessant, omdat ik nu de kans had om in real life te zien wat ons programma precies doet. Ik was de enige vertegenwoordiger namens Fit for School tijdens het bezoek aan een van de vier scholen. Bij aankomst waande ik me even in Maxima’s wereld. De directrice heette me persoonlijk welkom in haar kantoor en bedankte me voor alles wat we voor haar hebben gedaan (*awkward face*). Ze begeleidde me tijdens de rondleiding over het schoolplein, waarbij we stiekem werden achtervolgd door een groepje ouders en personeelsleden die stuk voor stuk met hun telefoon/ camera rondzwaaiden. Af en toe kwam er heel casual iemand naast me staan, terwijl ik in gesprek was, om een foto te maken van hem/ haar met mijn rug/ zij. Bovendien dacht iedereen dat ik Amerikaanse was en elke klas die ik binnen wandelde veerde op om een heus welkomslied te zingen (sterk staaltje discipline hoor). De rest van de dag vloog voorbij en voordat we het wisten stonden we in de avond te badmintonnen tegen de Secretaris van Onderwijs, omdat hij erop stond dat we even een potje met hem zouden spelen. Ja zo houd je de politieke banden warm mensen. We verloren hard, wat opzich niet zo gek is aangezien de Secretaris vijf keer per week op de badminton court te vinden is. Het voltallige personeel was helemaal kapot bij terugkomst in het hotel en vrijdag keerde we weer terug naar Manila. Wat een week! Maar veel geleerd en veel gezien.

Een ander hoogtepunt van februari was mijn tripje naar La Union, een surf hotspot in het noorden. Dit alles dankzij de Public Holiday die op een donderdag viel en waardoor we dus fijn een lang weekend hadden. Ik was ook even “one of the guys”, omringd door mijn drie persoonlijke bodyguards (huisgenootje + vriend + Filipijnse vriend) kon mij namelijk niks gebeuren. Allereerst stond er een busreis van zes uur op de planning, nachtbus welteverstaan. Net toen ik me fijn had genesteld met mijn fleece deken waar een heel Filipijns gezin onder past, stopte er een Filipijnse man die erg gewild keek naar de semi-lege plek naast mij. Nu ben ik de beroerdste niet, maar voor een busrit van zes uur ben ik vrij kritisch wat betreft personal space. Gelukkig was daar mijn Filipijnse buddy die snel naast me kwam zitten. Dat het afspelen van afschuwelijke horror films alleen iets is wat ze in Peru doen is trouwens niet waar, hier kunnen ze er ook wat van namelijk. Volume op standje 110 en gillen maar. Ach ja, je kan niet heel veel verwachten voor 8 euro. We sliepen gedurende het hele weekend bij een surf vriend van Peter (Filipijnse buddy), Roy. Hij huurt ieder seizoen een traditionele “cubo” in La Union, dit is min of meer een bamboe hut op middelhoge palen. Ik had het genoegen om als enige meisje in de slaapkamer te slapen, de jongens hingen hun hangmatten op aan de spalken en sliepen haast lepeltje lepeltje. Maar hele leuke plek! Ondanks onze korte nacht besloten we direct richting het strand te gaan en onze eerste surfles te boeken. Ohh ik vond het helemaal fantastisch, ik stond meteen de eerste keer en daarna ging het alleen maar beter en beter. De tweede keer kan dus eigenlijk alleen maar tegenvallen (en dat bleek..). Na een uurtje mochten we weer uit het water en besloten we nog even bij te komen op het strand, want zo’n lesje voel je wel. Ook gingen Peter en ik op zoek naar water en belandde we zodoende aan tafel bij een van de locals die ons met alle liefde water wilde geven en intussen verhalen vertelde over zijn koeien. Vanuit mijn kant nog de nodige kennis gedeeld over Nederlandse koeien en onze melkproductie, waarop hij had besloten dat ik maar een Nederlandse koe voor hem moest regelen. Toch even toegelicht dat die Nederlandse koeien waarschijnlijk niet zo goed aarden bij een temperatuur van pak em beet 32 graden en een vochtigheidslevel van 80%. Vervolgens van het strand hops naar de supermarkt met de prachtige naam PureGold, waar we zowaar een spel mochten spelen omdat we meer dan 20 euro hadden uitgegeven (misschien een idee voor de Appie). Hier wonnen we dan ook meteen een heuse KNOR krabsoep en onze dag kon niet meer stuk. In de avond werden we uitgenodigd door de locals om met hen te eten en te chillen. We maakten kennis met Z (Zirek) die we tot Human Spotify doopte, echt deze man kan zingen en gitaar spelen als geen ander en kent ook nog eens vrijwel alle teksten van de liedjes die we hem naar z’n hoofd slingerde. Na een mooie avond met veel gin en zang, gingen we de volgende dag hiken naar een van de mooiste watervallen die ik ooit heb gezien. We huurden samen met een groepje Fransozen onze eigen jeepney. Niet zomaar eentje, nee een knalroze met Supermario en Superman stickers all over the place. Een aantal mensen besloten op het dak van de jeepney te gaan zitten en zo trokken we nogal wat bekijks terwijl we de stille provincie dorpjes voorbij zoefde. Het was een soort van de bedoeling dat we van de waterval zouden springen die maar liefst 15 meter hoog was, maar daar bedankte ik toch even vriendelijk voor. ZO HOOG. Nee ik besloot lekker te gaan zwemmen in de natuurlijke infinity pool. Na een mooi dagje watervallen, weer wat Z spotify en de nodige gin, was surf poging twee echter iets minder succesvol. Ik stond al enthousiast vroeg naast mijn bamboe bed (mijn drie hangmat Freunden waren iets minder enthousiast en kwamen later) en vertrok richting het strand. Daar bleek toch dat ik ook nog niet zo wakker was en ging ik op zoek naar koffie. Belandde vervolgens in een tentje waar ze het verjaardagsfeestje van een meisje dat heel erg van Barbies houdt aan het voorbereiden waren en had ik zelfs het genoegen om samen met haar en haar barbie te spelen voor de 5 minuten dat ik er was. Surfpoging 2, die was dus verschrikkelijk, zelfs met caffeine in mijn lijf. Voor Benni, mijn Duitse huisgenoot, verliep het nog iets minder fijn want hij brak zijn surfboard in twee stukken. Maar wat hebben we gelachen. In het begin van de avond namen we de bus terug richting Manila en de beste man die het ding bestuurde had duidelijk haast. Hobbel de bobbel met de vlam in de pijp naar huis na een paar mooie dagen.

Over bussen gesproken, deze gelukkige meid mocht na slechts drie dagen alweer het vliegtuig in richting een van de mooiste eilanden ter wereld: Palawan. Dit alles samen met een huisgenootje uit Oslo, Phoebe, die van oorsprong Filipijnse is en toevallig deze maand bij haar ouders op bezoek is. Zodra je landt moet je alleen nog zes uur richting het noorden van het eiland reizen in een kleine mini van. De rijstijl in de Filipijnen is nogal eentonig, gas geven en inhalen waar mogelijk. Een fijne zes uur durende achtbaanrit later kom je dus erg ontspannen aan op je bestemming. Ik krijg toch de nodige hoop op een goede afloop wanneer er een bungelend kruis aan de achteruitkijkspiegel hangt of er een verdwaalde Jezus op het dashboard staat. Eenmaal aangekomen in ons hostel verdwenen alle spanningen, want wat was dat voor een fantastisch oord. Super modern en van alle gemakken voorzien, maaar dat alles met een gemoedelijk hostel feeling. Ook kwamen we erachter dat er in El Nido maar 1 geldautomaat was en dat die niet in werking was tot zaterdagochtend. Oh oh MONEY ISSUES. Nu hadden we gelukkig nog wat cash, maar niet heeeel veel en dat voelt toch niet zo prettig. Aangezien we tegen de middag aankwamen, besloten we een beetje rond te wandelen door het stadje (te toeristisch voor woorden natuurlijk) en na te denken over de tours die we wilden doen. Het is namelijk zo, je komt aan in El Nido maar boekt dag tours naar een aantal mooie kleine eilanden. Over het algemeen biedt elke tour operator Tour A, B, C en D aan en zijn A en C het meest gewild. Uiteindelijk een vriendelijke vent gevonden die ons tour A en C aanbood voor een mooi prijsje en besloten die op zaterdag en zondag te doen. Vrijdag gingen we richting Nacpan Beach, oftewel: wit strand, azuur blauwe zee, hangmatten en palmbomen. Paradijs op aarde. Claire lekker met d’r blonde haren en albino huidje op een matje voor een dag en relaxen maar. Compleet gefocust op het voorkomen van lelijke rode plekken als een gek aan het smeren met factor 50, maar iets minder goed in de gaten hebben hoeveel water ik binnen kreeg (zeewater telt niet). Als klap op de vuurpijl gemarineerde kip eten bij het meest primitieve tentje van het hele strand en twee rum cola tijdens de mooiste zonsondergang die ik in mijn leven heb gezien en je voelt hem al aankomen natuurlijk. Mijn Tour A en C werden een reTOURtje hospital. Hoe ik zo snel van mijn paradijselijke wolk af kwam? Ik werd midden in de nacht wakker en voelde me niet helemaal lekker, snel uit mijn stapelbed (waarin ik natuurlijk boven lag) en naar de badkamer. Voordat ik het wist ben ik daar echter flauwgevallen en toen ik bij bewustzijn kwam hing er een Argentijnse jongen nogal verschrikt boven me. Hij droeg mij op zijn beste brandweer-achtige manier naar de gemeenschappelijke ruimte en gaf me water en een soort fruitella snoepjes. Aangezien hij op het punt stond om te vertrekken, moest hij zich verontschuldigen toen zijn busje arriveerde en drukte hij me op het hart om vooral weer naar bed te gaan. Ik weer naar bed, waarna ik een kleine twee uur later weer even vrolijk op de badkamer te vinden was. Dit keer voor ongeveer drie uur, waarin ik het idee had dat ik ongeveer al het leven uit me had gebraakt. Nu is Phoebe godzijdank verpleegster en bleef erg kalm, maar toch wilde ze met me naar het ziekenhuis. Als je je bedenkt dat ze een half werkend geldautomaat hebben, dan kun je je een aardige voorstelling maken van hoe het ziekenhuis er uitzag. Bij aankomst wist ik eigenlijk al lang niet meer wat er allemaal aan de hand was en dat zag meneer de dokter ook. Hij stelde vast dat ik uitgedroogd was en waarschijnlijk nog iets anders onder de leden had (gastroenteritis, Google). Vandaar dat ze me 7 hele uren daar zouden observeren en ik een infuus toegediend kreeg voor die hele periode om me weer op te peppen. Ook kreeg ik nog even een joekel van een spuit toegediend met weet ik wat. Ik geloof dat ik vrijwel de gehele zeven uur heb geslapen en Phoebe liep het medisch centrum in en uit. Tegen het eind van de dag kreeg ik nog een waslijst aan medicijnen voorgeschoteld die ik zou moeten nemen, maar daar heb ik toch maar even nee tegen gezegd. De rest van mijn verblijf op het mooiste eiland van de wereld was nogal sober, ik heb vooral in mijn bed gelegen en geprobeerd rijst te eten. Phoebe ging op zondag nog op een combi tour van A en C, maar ook die ging aan mijn neus voorbij. Een geluk, het hostel en ook het personeel was zo goed dat het bijna niet meer erg was om al die mooie dingen te moeten missen. Maar hee, gezondheid gaat voor alles! Je begrijpt dat ik nog enigszins opzag tegen de hobbel rit naar het vliegveld op maandagochtend, al heb ik die redelijk goed doorstaan. Wel moest ik continu zoveel water drinken dat de hele bus ieder uur moest stoppen, omdat madame hier even een tussenstop nodig had (zodra ik ook maar “Sir” zei slaakte de hele bus nog net geen diepe zucht). Het was fijn om na een aantal enerverende dagen weer in mijn eigen bed te slapen, wie weet kom ik er nog terug voordat ik vertrek, maar voorlopig was Palawan voor mij iets minder fraai dan de boekjes doen voorkomen..

Jeetje wat een verhaal, lang maar hopelijk vermakelijk!