Holy What? Pasen: Vulkanen en Chocolate Hills

Shame on me, het is alweer meer dan een maand geleden dat ik jullie vertelde over mijn “succesvolle” vakantie op Palawan, ik heb nu eindelijk de tijd gevonden om jullie bij te praten over de laatste paar weken en dit is deel 1!

Allereerst neem ik jullie mee terug naar ongeveer vier weken geleden, het weekend voor Pasen (echt lang geleden dus). Soms heb je van die weken in Manila waardoor je in het weekend de stad wil ontvluchten. Nou precies om die reden hadden we het idee om een dag naar Tagaytay te gaan, ongeveer twee uur met de bus van Manila. Waarom? Er is daar een inactieve vulkaan die over miljoenen jaren is veranderd in een heus krater meer. Rond een uur of 6 in de ochtend namen we plaats op onze comfortabele plastic zitting (vrijwel alle bus stoelen in dit land zijn bedekt met van dat vieze plastic waar je aan vastplakt als je een korte broek aan hebt), stond de airco wederom op standje vrieskist en werd er natuurlijk een kaskraker afgespeeld (Jurasic park ditmaal). Tagaytay ligt redelijk hoog en de vulkaan is alleen te bereiken per vissersboot, bij aankomst stapten we met z’n drieën in een tricycle die ons naar de kust zou brengen. 3 man 1 tricycle, voor Filipijnse begrippen geen enkel probleem, voor de reusachtige wezens die wij hier zijn wel degelijk. Het is eigenlijk een soort koekblik, waarin je zit opgevouwen en je hoofd niet veilig is voor de vele nalatigheden in het Filipijnse wegennetwerk. De weg naar beneden was te vergelijken met een achtbaan uit Bobbejaanland waar ik pakweg 10 jaar geleden misselijk in werd, we zigzagde voor zeker een half uur over de straten van Tagaytay en bereikten uiteindelijk de plek waar we een boot konden nemen.

Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, want er moest eerst nog flink onderhandeld worden. Filipijnen behoren tot een van de vriendelijkste en meest hartelijke mensen op deze aardbol, maar er lopen altijd wat rotte appels tussen hè. Nou die appel hadden we gevonden hoor die ochtend. Deze man had namelijk besloten dat je alleen met je eigen groep een boot kon huren en iedereen die niet tot deze groep behoorde moest het maar lekker zelf uitzoeken en zijn eigen bootje huren. Aangezien wij toevallig een leuk stel uit Portugal hadden gevraagd om samen met ons een boot te huren en zo voor iedereen kosten te drukken, kwam deze regel ons niet zo goed uit. De Portugees was na flink onderhandelen een prijs aangeboden die slechts drie keer zo hoog is als de Lonely Planet prijs, maar na nog meer confrontatie en stemverheffing kregen we het uiteindelijk voor elkaar om voor een goede prijs en in een bootje op weg te gaan naar de vulkaan. Dat de boot niet waterproof was, water overal en poncho’s niet bij de prijs inbegrepen, zorgde ervoor dat we kletsnat aankwamen op het eiland vanaf waar we naar de vulkaan zouden gaan lopen. Allereerst stuitten we echter op een My Little Pony manege met niet heel gezond uitziende paardjes die dagelijks tal keren op en neer naar de krater lopen. Nu zijn wij jong en fit en gevoelig voor dierenleed, dus besloten we als een van de weinigen toch te hiken. Passerende paarden veroorzaken alleen nogal wat opwaaiend stof en dus waren we binnen 10 minuten bedekt met een fijn laagje zand. Toch kwamen we slechts een paar minuten later bij de top aan dan onze Portugese paardrijdende metgezellen. Het is een apart aangezicht, een vulkaan krater dat op zichzelf een eiland is, daarin een meer is ontstaan en in dat meer een klein eiland is gevestigd (volg je het nog?). Met minder stof op de terugweg waren we weer redelijk snel op het punt van vertrek en zo ook van de zandlaag door de niet zo waterproof boot. De tricycle omlaag was, zoals ik al zei, meer een achtbaan, heel anders was de weg naar boven. Ik vraag me nog steeds af hoe het ding 4 volwassen personen een berg opgetrokken heeft gekregen, maar het ging niet heel soepel en dat was te horen aan de luide kreten die de motor slaakte.

Eenmaal boven gingen we op zoek naar de Starbucks met, volgens de Eenzame Planeet, een van de mooiste uitzichten ter wereld (globalisering is en blijft overal, evenals de consumptiemaatschappij). Koppig als we zijn besloten we er naartoe te lopen wat slechts een 1,5 kilometer lange wandeling langs de provinciale weg betrof, die overduidelijk niet is bedoeld voor mensen met Vierdaagse ambities. Uiteindelijk toch veilig aangekomen in de Starbucks waar Mozart door de speakers knalde, rijen lang waren, maar het uitzicht inderdaad indrukwekkend. We vielen redelijk uit de toon met onze hike outfit bedekt in restjes modder en zand en de Filipijnen die Palmzondag vierden en er op hun paas best uitzagen. Het is namelijk een traditie hier dat men op Palmzondag eigen palmbladeren meeneemt naar de kerk, waar de priester ze zegent. Op de terugweg zagen we vanuit de bus dan ook veel mensen met deze bladeren lopen.

In het algemeen is Pasen hier net zo groot of misschien zelfs groter dan Kerstmis. Aangezien vrijwel iedereen Katholiek is hier, is het een enorme happening en ontzettend geloofsgerelateerd. Vandaar dat er een hele week aan wordt toegewijd: de ‘Holy Week’. Deze week begint dus op Palm zondag en praktisch gezien ligt het land stil gedurende deze week. Vandaar dat ik op donderdag en vrijdag vrij had. Iedereen gaat terug naar zijn of haar familie in de verschillende provincies. Een aantal collega’s waren maandag al vertrokken en hadden deze week vrij. Ik zou donderdag naar het eiland Bohol vliegen voor een weekje vakantie. In plaats van in het holst van de nacht op te staan om vervolgens in een kille terminal te wachten op je AirAsia, had ik het deze keer iets beter geregeld voor mezelf en een vlucht geboekt die pas om 3 uur ’s middags vanuit Manila vertrok. Heb ik ook nog het geluk dat het vliegveld maar 20 minuten van mijn huis vandaan is en dat ze hier bij de security check niet zo heel nauw (“neem gerust die 1,5 liter fles water mee mevrouw, zolang u het maar op hebt voordat u het vliegtuig in stapt”) kijken, waardoor het allemaal nogal snel gaat. Tijdens het wachten in de terminal twee nieuwe Filipijnse vrienden gemaakt die per toeval naar Palawan vlogen en erg enthousiast werden (not) toen ik ze vertelde over mijn bezoek aan het medical center pakweg twee weken terug.

Eenmaal aangekomen in de stad Tagbilaran was het niet lang zoeken naar een tricycle chauffeur die mij naar mijn hostel in Alona Beach op Panglao Island zou rijden, ongeveer 40 minuten van de stad. Vanaf minuut 1 bleef de vriendelijke vriend vragen: “you my girlfriend miss??” en besloot ik hem toch teleur te stellen met het verhaal dat miss hier haar boyfriend zou zien in het hostel. Redelijk verward was hij toen we aankwamen en geen prins op het witte paard zag, waarna hij vervolgens een aantal minuten bleef wachten om te kijken wie die boyfriend dan wel niet was. Mijn Duitse huisgenootje Jascha zou samen met zijn vriend van thuis ook naar Bohol komen en in Tagbilaran slapen. Echter kreeg ik al snel een bericht dat het hostel waar ze hun intrek in hadden genomen niet echt aan de verwachtingen voldeed, aangezien er geen stromend water en elektriciteit was. Gelukkig was er nog een kamer vrij in het hostel tegenover mij en wist ik een plekje voor ze te bemachtigen. In de tijd dat zij onderweg waren naar Alona beach maakte ik nieuwe vrienden in mijn hostel die maar wat graag hun rum cola met mij deelde. 3 glazen later waren ze eindelijk gearriveerd en verliet ik mijn nieuwe vrienden om een hapje te gaan eten met mijn oude vrienden. Tijdens het eten werd snel duidelijk dat we op een iets ander level zaten, maar hee het was gezellig. Toevalligerwijs kwam ik mijn nieuwe maten echter tegen op mijn weg terug naar het hostel en werd ik prompt weer uitgenodigd om een andere fles rum meester te maken, dit keer op het strand. De avond eindigde uiteindelijk in de plaatselijke bar die de meest luide mainstream muziek draaide, wat garant staat voor hitjes natuurlijk (“HEeeere we GOoo, Justin Bieber’s Sorry hin dah mixxxx”). Dat ik vanwege deze knallers niet echt op tijd in mijn bed lag is te begrijpen.

Helaas pindakaas was ik om acht uur alweer klaar wakker (of nog steeds, dat is de vraag) om met de scooter naar de wunderschöne Chocolate Hills te karren. Ik en mijn kater op een fijne trip naar de andere kant van het eiland, lees: ruim 2 uur sjeezen. Goed als zelfs 16-jarige hangjeugd weet hoe ze zo’n ding moeten besturen, dan weten mijn kater en ik het ook. Jascha’s high-tech vriend Maxim had besloten zijn Drone mee te sjouwen naar de andere kant van de wereld en ja hoor die moest en zou ook meegaan naar de Hills. Leuk ding, maar wat een geweld. De koffer waar de drone in zit is ongeveer net zo groot als mijn 20KG koffer, deze gaat dan in een soort “praktische” rugzak en hop op de rug. Het was snel duidelijk dat Jascha en Maxim samen een scooter zouden delen en het hele ding voor hun rekening zouden nemen. Kleine sidenote, het was inmiddels Goede Vrijdag en dat is dus de belangrijkste dag gedurende de hele Holy Week. Alles, maar dan ook echt alles is op deze dag dicht. Iedereen zit in de kerk! Mijn huisgenootje die in Manila was, sprak niet voor niks over angstaanjagende stiltes op de straten van Manila. Kun je je voorstellen hoe het er op een eiland uitziet. Voordeel is wel dat je met dubbele snelheid (80 ipv 40 km/h) over de straten van Bohol kunt scheuren en zo zeker een half uur eerder op plaats van bestemming bent. Eigenlijk hadden jut en jul en drone natuurlijk geen flauw idee welke dag het überhaupt was en al helemaal geen weet van het feit dat alles dicht is, totdat onze maagjes begonnen te rommelen en we uit pure nood bij een random Filipijns gezin aanschoven die voor hun huis aan het koken waren. Oke oke, normaal gesproken runde de vrouw des huizes een kleine eterij en dus was het niet zo random als dat ik nu beschrijf, maar toch ze was officieel gewoon hartstikke dicht. Met een bord rijst, beef uit blik en scrammbled eggs waren we als kinderen zo blij en over kinderen gesproken, de 5 of 6 die tot de familie behoorde waren ook erg onder de indruk van het onverwachte bezoek. Een van hen had in mij haar levende Barbie gevonden en stelde haar complete collectie (poppen, stickerboeken, films) aan mij tentoon. Na het gezin duizendmaal bedankt te hebben vervolgde we onze tour naar de Chocolate Hills en zoals het een echte toeristische attractie beaamt was het stik druk, zelfs op Goede Vrijdag. Iets minder gelovige Filipijnen, Chinezen, Koreanen, drones, ach ach van alles. Een groepje Koreanen waagde hun leven door alle afzettingen en waarschuwingen te negeren en op de balken van het nog te voltooien uitzichtplatform balanceerde voor, jawel, de beste selfie. Oh maar de echte magie begon pas toen Maxim zijn drone losliet voor het oog van al deze toeristen. Nu heeft de slimmerik een Google sticker op zijn mega koffer geplakt, waardoor we binnen no-time werden benaderd door Aziaten die vroegen of hij voor Google werkt. Vervolgens heel hard bluffen en vertellen dat hij inderdaad voor Google door de Filipijnen reist met zijn drone en hierdoor de nodige foto’s werden genomen van ons. Ja en dan heb je ruim een uur naar de mooie Hills gekeken en dan komt dat punt dat je je realiseert dat je weer 2 uur terug mag op je scootertje richting Alona beach. Helemaal op, maar voldaan waren we toen we eenmaal aankwamen.

Jascha en Maxim vertrokken helaas de volgende dag alweer naar Manila en zo had ik nog vijf dagen alleen te spenderen. Zaterdag lag ik eigenlijk de hele dag op Dumaluan, een strand met het blauwste en meest heldere water ooit, waar ik om deze reden (en de mango shake) nog een aantal keer terug keerde die week. Op eerst Paasdag ging ik niet op zoek naar paaseieren, maar schildpadden. De snorkel trip naar Balicasag Island was er een om niet snel te vergeten. Niet alleen om de prachtige Nemo’s en twee schildpadden die ik heb gespot, maar ook om de iets minder goed geregelde tour. Met vier man gaan snorkelen en maar drie snorkel sets meenemen, handig. Vervolgens bij andere boten gaan schooien om een extra set, laatste redding. Vergeten te vertellen dat er geen eten of drinken op de boot aanwezig is voor een 5 uur durende tour, tja. De tour 3 uur eerder eindigen dan gepland, hmm. Ja het was mooi, maar Stephanie (Franse “mede-snorkelaar” woonachtig in Hong Kong) en ik vonden het toch niet echt de prijs waard die we hadden afgesproken. Nadat we een woordje hadden gesproken met de Duitse eigenaar leek het er niet op dat hij iets zou veranderen, maar dat werd anders toen de duikers terugkeerden die op hetzelfde tijdstip waren vertrokken als wij. Zij deden nog een schepje boven op onze klaagzang door lekkend materiaal (help), een onervaren duikinstructeur en het overschrijden van grenzen. Na alle frustratie besloten we met de hele groep een drankje te gaan doen om wat stoom af te blazen en zo werd het snel weer gezellig. Ja zelfs zo gezellig dat we samen gingen poolen, eten, rum drinken op het strand én een dansje waagde in de Justin Bieber club. Wat een feest, ik moest er een dag van bijkomen op mijn favoriete strand. Een van de laatste dagen besloot ik de scooter nog maar eens van stal te halen en in mijn eentje op pad te gaan naar de Loboc River, waar ik al paddle boardend de tropische omgeving verkende. Ook bezocht ik het wereldberoemde Tarsier reservaat, waar prins Charles ooit tarsiers aaide. Ik vond er niet veel an, aangezien de tarsiers niet in de meest natuurlijke omgeving leven (toeristen die selfie sticks voor je neus houden, behoren volgens mij niet tot de dagelijkse beslommeringen van deze beestjes). Het park was een bron van inspiratie voor de fanatieke dierenactiviste in me, laat ik het zo zeggen. Een dag voor vertrek ruilde ik de scooter in voor mijn oude vertrouwde stalen ros. Na vijf minuten trappen realiseer je je waarom iedereen hier op scooters rijdt, het is takke heet. 100 meter fietsen staat tot 1 liter water drinken zeg maar. Nadat ik mijn lunch plek had bereikt, waar ze alleen maar biologisch en zelf-geteelde groenten serveerden (yay yay), fietste ik op mijn roze fiets met een roze handdoek over mijn hoofd en joekel van een zonnebril terug naar het hostel. Ik trok redelijk wat bekijks, waande me even in de rol van de plaatselijke dorpsgek en heb meerdere malen hardop gelachen om de reacties die ik kreeg van mensen. Zo zie je maar, ook in je eentje kun je je prima vermaken! Wat een prachtig eiland en wat een heerlijke week heb ik gehad op Bohol, hopelijk kom ik er nog eens terug!