Final Destination, Stockholm: A Belated Update

Het is inmiddels 18 september 2016 en ik heb eindelijk de tijd gevonden om mijn allerlaatste blog te schrijven over Manila. Er is veel gebeurd sinds mijn vertrek op 30 juni: een onverwachte verhuizing naar Bonn, Duitsland en bliksembezoek aan Nederland voordat ik eind augustus richting Stockholm vertrok voor mijn droom Master. Bizar dat het tijdsbestek waarin dit alles gebeurde zo enorm krap was, maar nu zit ik voorlopig even op mijn plek hier! Kleine side note, dit keer kun je stellen dat ik erin ben geslaagd een essay-achtige lengte aan tekst te hebben bereikt maar het is dan ook mijn voorlopige laatste blog, I promise..

Allereerst neem ik jullie mee terug naar mei 2016, een tweede poging af te reizen naar het (onlangs wederom uitgeroepen tot) mooiste eiland van de wereld: Palawan. Eerder dit jaar, in maart, reisde ik met mijn oud-huisgenootje uit Oslo, Phoebe, namelijk al af naar het eiland. Zoals jullie misschien weten pakte dit tripje anders uit dan verwacht en belandde ik in plaats van in een bootje om al het natuurschoon te aanschouwen regelrecht in het plaatselijke ziekenhuis met een maaginfectie. Ditmaal zou alles natuurlijk gewoon vlekkeloos gaan verlopen (eerlijk toegegeven stapte ik alsnog redelijk sceptisch het vliegtuig in). Christiane (kortweg Christi of mamsir), mijn buurvrouw in the Alley en mede-GIZ intern, vergezelde me tijdens Palawan poging twee. Zo goed als ze voor mij gezorgd hadden toen ik ziek was, moest en zou ik weer in het Spin hostel logeren. Wat een top plek en super personeel, mocht je ooit naar Palawan afreizen dan zit je hier goed. Ook deze keer vertrok ons vliegtuig “op tijd”, om 4:00 ’s ochtends maar liefst. Wij dus als twee zombies in onze Über op weg naar het vliegveld, waar het natuurlijk altijd druk is en we ons verwonderde om de Amerikaanse man die rustig om 5 uur een aantal blikken bier naar binnen tikte (of is dit gewoon een hele effectieve manier om je vliegangst te bedwingen?). Toen de zon eenmaal opkwam, arriveerden we op onze bestemming. De zes uur durende busrit staat voor altijd in mijn geheugen gegrift, maar hee alles went; zelfs 150 km/h. Bij aankomst in het Spin hostel hoopte ik nog op herkenning door het personeel, maar die kwam niet tot ik ze er aan herinnerde en vertelde over de glorieuze tripadvisor recensie die ik voor ze had geschreven (nog nóóit in mijn hele leven gedaan trouwens, je begrijpt hoe dankbaar ik deze mensen was). Het feit dat we al zo vroeg “in town” waren, maakte dat we genoeg tijd hadden op dag 1 om uitgebreid te lunchen en onze tours voor de komende dagen vast te leggen. De beste man van de touroperator herkende me dan wél weer meteen toen we bij hem aanklopte voor de goedkoopste tour A en C combi die in heel Palawan te vinden is. Geluksvogels die we zijn, was er in de avond meteen een BBQ in ons hostel waar we direct dikke vrienden werden met een stel Fransozen. Vooral de bananen souflé viel in de smaak en een van onze Franse vrinden ging tot driemaal terug voor deze zoete lekkernij. Onze eerste fles gin was inmiddels al meester gemaakt (wat wil je voor die prijzen) en we besloten een kijkje te nemen in de Pukka bar op het strand. Hier was helaas niet heel veel loos op een woensdagavond en we vervolgende onze tour naar een Franse tent waar ik voorheen niet was geweest. Al snel bleek dat we toch redelijk op waren van onze reis en het vroege opstaan en zo belandde we om klokslag 12 lekker in ons bedje. Het was inmiddels bijna tijd om dan eindelijk te gaan island hoppen, maar goed eigenlijk voelde alles al aan als een ‘winst’ ten opzichte van de vorige trip. En ja hoor daar gingen we dan, de volgende ochtend mochten we op pad! Na de onvermijdelijke tour E van de vorige keer, die zeker niet voor herhaling vatbaar was, gingen we eindelijk op tour A, oftewel richting de fameuze big and small lagoon. Zelfs op het prachtige eiland Palawan geldt het ‘save the best for last’ principe, vandaar dat we eerst 3 anderen plekken aandeden. Echter konden we op plek één ons enthousiasme al niet in bedwang houden en startten we onze zelf-geproclameerde fotoshoot in paradise in stijl, mét chique zonnehoeden en elegante poses tegen palmbomen (“de kans om geraakt te worden door een kokosnoot is groter dan het winnen van de loterij”). A fin, wij na enige tijd weer hup ons bootje in op naar destination 2. Eigenlijk was alles even mooi, maar af en toe moet je (net als in Machu Picchu een aantal jaren terug) net doen alsof je alleen op de wereld bent. We werden overal naartoe gebracht in een traditionele vissersboot, waar ze onze lunch al voorbereidde tijdens het varen. BBQ’en op een hout bootje dat is toch vrij link zou je denken, maar hier zijn ze er erg goed in. De lunch werd geserveerd op het prachtige secret beach en was overheerlijk: verse vis, kip van de gril, heel veel fruit en rijst natuurlijk. Na de lunch kregen we de kans om te snorkelen, de pracht der natuur vanuit een ander perspectief gezien. Voor mij, na Bohol, een van de eerste keren in mijn leven en ik vind het adembenemend mooi. Het vergt wat kracht om zo op jezelf continu in het water te blijven en ik heb het idee dat ik meer lijk op een hulpeloze hond te water, maar het is het dubbel en dwars waard. En dan het moment suprême: de small en big lagoon! Onbeschrijfelijk mooi. Je kijkt zo op de bodem van de zee, zo helder! Je kent het beeld van de plaatjes, maar in het echt blijft het altijd weer onwerkelijk dat je jezelf in het ‘plaatje’ bevindt. Eerlijk gezegd, terugkijkend op mijn eigen foto’s, realiseer je je op dat moment ook niet hoe overweldigend mooi het eigenlijk is. We kregen daarna de kans om kano’s te huren en door de lagoon te peddelen, maar Christi en ik besloten onze flippers aan te trekken en snorkel op te zetten en zo de lagoon te verkennen. Menig toerist, kano, GoPro, selfiestick en ijscoboot ontweken, maar we hadden de time of our lives. Toen we werden aangevallen door een school agressieve mini visjes weer teruggekeerd naar onze boot. Zo fijn om deze mooie eilanden te hebben mogen bewonderen, ik realiseerde me haast niet dat er de volgende dag nóg meer moois op het programma stond. Eenmaal terug in El Nido haastten we ons naar La Republica om de mooiste zonsondergang te bekijken, inclusief sfeermuziek en mango juice. Leuke Spaanse buren om ons Spaans B1 (hola supermercado telebanco por aqui niveau) mee te oefenen: “Síííí me gusta jugo de mango.. y el sol.. y el mar”. Zou ik dan deze keer toch écht beiden tours gaan meemaken? Ja hoor, deze keer geen nachtelijke escapades in de badkamer van het Spin hostel maar gewoon lekker op Tour C. De boot was zwaar beladen met een hele clan Amerikanen en dat betekent natuurlijk sensatie en overdrijving: “Yeaaah so we’re from LAAA..”. Ze hadden meer aandacht voor hun selfiestick dan voor de natuur, maar ach. Ditmaal geen befaamde lagoons te zien, maar dat maakte de trip niet minder spectaculair. Vandaag werd er namelijk nog net even wat meer gesnorkeld dan de dag daarvoor. Nemo in het echt gezien en Dorry helaas niet gevonden. Team Amerika ging ook kopje onder, Christi wist nog een snorkel set te redden toen deze in alle selfie drukte uit de handen van een van hen gleed. Wederom een heerlijke lunch, waar we eigenlijk al vanaf het ontbijt naar uitkeken en we sloten onze tour af op helicopter island met nog meer verdwaalde ijscoboten en vieze blanke mannen met 13-jarige Filipijnse vriendinnen. Eindelijk wist ik waar Phoebe zo enthousiast over was toen ik in mijn Spin hostel bedje lag met mijn rijstpap. Het was inmiddels ook vrijdagavond wat natuurlijk betekent dat er wat goedkope gin genuttigd moest worden met mijn favoriete mamsir! We begonnen echter met een heerlijk etentje en super zonsondergang bij La Plage, waar de honden nog even actief (en groot) waren als in maart. Vervolgens door naar Republica waar binnen 10 minuten de stroom uitviel en we toch maar besloten even richting het hostel te gaan (niet omdat daar meer cash lag voor meer gin natuurlijk). Daar aangekomen bleek dat de stroom er in heel El Nido uit lag (3e keer volledige black out in 3 dagen tijd, ja de bewoonde wereld kun je het haast niet noemen). Onze “korte” pitstop in het hostel ging gepaard met het halen van een goedkoop flesje gin om onze feestvreugde voort te zetten, waarna we met fles en al het donkere stadje inliepen op weg naar het strand. Onze lege fles ruilden we in voor een van de slechtste rum cola’s ooit bij de, dit keer erg drukke, Pukka bar. De wc in deze bar was niet veel soeps en zo besloten we te verkassen naar een van de nieuwste en meest trendy bars op het strand, mét nieuwe wc’s natuurlijk. Per ongeluk belandden we beneden aan de bar waar we Jägerbombs kregen aangeboden van sketchy types en maakten we nieuwe Filipijns/ Canadese vrienden die we vooral interessant vonden vanwege de kebab-achtige bakken gevuld met friet waarmee ze door de club banjerde. Nadat we zo ongeveer de hele bak zelf meester hadden gemaakt, in ruil voor de mooiste duckface selfies en bff for life verklaringen, besloten we dat we eigenlijk gewoon onze eigen portie wilden en gingen we op zoek naar deze plaatselijke kebab tent. Met succes! Intussen nóg meer vrienden gemaakt in deze totaal out of context plek en tevreden met onze frieten richting de Pukka bar om nog maar eens te kijken of er iets loos is. De stemming zat er inmiddels goed in en het was gigantisch druk. Mooie avond, mooie herinneringen. Dat de volgende, en tevens laatste, dag iets minder vlot van start ging was voornamelijk te danken aan Ginebra San Miguel’s gin. Toch heb ik nog nooit een mooiere plek gehad om met mijn kater te dealen, namelijk Las Cabañas beach. Ik zat voornamelijk in het ondiepe water voor me uit te staren, tijd streek voorbij, maar ik was mijn kater snel vergeten. Zeker weten de Filipijnen op z’n mooist. Je begrijpt dat we nog de nodige foto’s maakten en vervolgens met pijn in ons hart terugkeerden naar het hostel om onze spullen te pakken. Maar eerst moesten we onze zwemschoenen nog retourneren aan de touroperator. Tot onze grote verassing was zich hier echter een heus mierennest in gaan nestelen over de afgelopen twee dagen. Held Christi wist de schoenen in twee plastic zakjes te stoppen en de cadeautjes voor de deur van onze tour guy neer te leggen.. Rond de klok van 9 stapten we de bus in terug naar Puerto Princesa, waar we uiteindelijk nog twee uur voor de poort van het kleine vliegveldje wachtten omdat het “dicht” was, alwaar we een Braziliaanse vlag hezen (feitelijk om te laten drogen, maar wij fantaseerden over onze eigen Braziliaanse mini-coup) en de tricycles af en aan reden met als toppunt de tricycle die met Eminem’s Without me (“Guess who’s back, back again?”) op volume 100 door de wijk reed. Wat hebben we gelachen! Poging twee was meer dan geslaagd en ik had het voor geen goud willen missen. Palawan zal voor mij altijd een speciale plek blijven, waar ik zeker ooit hoop terug te komen.

Eenmaal terug in Manila begon ik aan mijn laatste twee maanden en zou ik ook snel afscheid moeten nemen van Christiane, die midden mei naar huis vloog. Dit ging natuurlijk niet onopgemerkt aan ons voorbij! We hebben er een heus foodfest van gemaakt, oftewel, de laatste avonden brachten we voornamelijk door in onze favoriete restaurants of in onze eigen keuken, dansend op onze favoriete nummers van Enrique Iglesias en Pitbull. De laatste avond werd traditioneel getrouw afgesloten met een hele foute avond in Black Market, waarvoor we nog menig foto’s maakten met de afschuwelijke kunstkerstboom in appartement B en Christi de hele avond een pet droeg (waar de dag daarna ook bewijsstukken van verschenen in de vorm van prachtige toiletselfies). Ja het deed even pijn toen toch echt het moment kwam om afscheid te nemen.

Geluksvogel die ik ben, had ik begin juni alweer een tripje op de planning staan naar Hong Kong, waar ik de Française Stephanie zou gaan opzoeken die ik in maart in Bohol had ontmoet. Het klikte namelijk zo goed tijdens onze snorkeltrip (en daaropvolgende kroegentocht), dat ze me had beloofd dat ik altijd langs mocht komen als ik zin, tijd én geld had. Nu had ik altijd al het idee om misschien richting Hong Kong te gaan, en op deze manier ook een ander beeld van Azië te krijgen, dus dit was een mooie kans. Stephanie woonde toen nog in een soort permanente hotelkamer die door haar baas werd vergoed middenin Wan Chai. Deze wijk is eigenlijk een mix tussen traditioneel en modern HK, met hippe eettentjes in overvloed, de Rolls Royce showroom tegenover het hotel en een traditionele kleding- en foodmarket om de hoek. Vanaf minuut één klikte het weer erg goed tussen ons gelukkig en het beloofde een paar leuke dagen te worden. Je komt er ook in een klap achter dat de prijzen in de Filipijnen echt heel goedkoop zijn wanneer je bij de Thai ongeveer het driedubbele voor je maaltijd moet neertellen. Vervolgens door naar het beoogde nieuwe appartementencomplex van Steph. Ze had tijdens de bezichtiging al wat Fransozen ontmoet, die er permanent wonen, en was uitgenodigd om een borrel te komen drinken. Ik dus mee naar de Franse enclave (want die zitten er hoor in HK, en veel), vervolgens door naar Lan Kwai Fong wat het uitgaansdistrict is van de stad. Hier wat andere vrienden ontmoet en een overpriced GT gedronken. Vervolgens werd ik bijna entree van een club geweigerd omdat ik op mijn slippers liep, maar met charme (en ze wijs te maken dat je Swarovski diamantjes op je Havaianas hebt) kom je ook ver. Dat er in deze tent verder geen bal te doen was, had geloof ik ook voornamelijk met het deurbeleid te maken. Onze Franse vrienden zorgden er vervolgens voor dat we in een oer-Franse tent belandde, waar binnen gewoon werd gerookt natuurlijk. Zondag was het eerst tijd voor een bakje koffie in een, jawel, Franse tent voordat we aan onze tour door de stad begonnen. Steph woont al een aantal maanden in HK en wist dus precies waar we naartoe moesten. Oh en ze hebben in HK een fantastisch metrostelsel, wat een verademing na de verkeerschaos van Manila om gebruik te kunnen maken van het openbaar vervoer! De Tin Hau Temple, midden in Mong Kok stond als eerste op het programma. Een mystiek plaatje om te zien, de wierook lucht komt je al vanaf een afstand tegemoet en er hangt een heuze wolk binnen. Vervolgens door naar de Sik Sik Yuen Wong Tai Sin (dus..) tempel, waar ik als blondine van 1,70m toch wat uit de toon viel tussen de Aziatische mensenmassa. Ook hier aanschouwde we weer het tafereel waarbij men de goden aanbidt door met houtenstokjes die ze aanbrandde (vandaar de rook) hun gebeden op te zeggen. Als je denkt dat we inmiddels bijna klaar waren met onze tour, dan heb je het mis. Nog voor de lunch deden we het Chi Lin klooster aan, dat bekend staat om zijn prachtige Feng Shui tuinen. Een onwerkelijk plaatje, zo’n oord van rust tussen een jungle van beton, maar het is dan ook het klooster dat er al eeuwen staat. Onze magen begonnen te knorren en dus vonden we eindelijk tijd om te lunchen in een tentje dat zo lokaal was dat ze geen woord Engels spraken, maar met handen en voeten kom je ver zullen we maar zeggen. En Google’s informatie over potentiële gluten in dim sum. Een van HK’s hoogtepunten is natuurlijk de Tsim Sha Tsui boulevard, met prachtig uitzicht op de skyline van HK. Hier een aantal plaatjes geschoten en weer door! Het was me een intens dagje, maar zeker de moeite waard. Ons laatste adres van de dag was het strand, ja zelfs dat hebben ze in HK. Hier ontsnapten we even aan de drukte van de stad. In de avond keerden we terug naar de Tsim Sha Tsui boulevard voor een ware “lichtshow”. Deze vindt schijnbaar iedere dag plaats op hetzelfde tijdstip en trekt nogal wat bekijks. Het was misschien iets minder indrukwekkend dan verwacht, maar ach vervolgens gingen we weer naar de andere kant van de kade met het traditionele oude pontje. Deze lange sightseeing dag eindigde in de Mid-Levels area, die bekend staat om zijn roltrappen netwerk, waar we twee van Stephanie’s vrienden troffen in een Libanees restaurant (yum yum). Helaas was het op maandag tijd voor Steph om weer aan het werk te gaan en besloot ik op mijn gemakje nog wat andere delen van de stad te gaan verkennen. Het weer werkte niet helemaal mee, want het regende pijpenstelen, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik begon mijn dag in een heerlijke koffietent, waar iedereen een business meeting leek te hebben (except me, ik analyseerde de boel) en ging ik vervolgens naar Hong Kong Park in de Admiralty business area. Ondanks het grijze weer was het uitzicht op de hoge gebouwen (waaronder het bekende gebouw van de Chinese bank) niet minder mooi, maar op het moment dat er een stortbui overtrok kreeg ik toch letterlijk natte voetjes en sopte ik op mijn espadrilles richting het kantoor van Stephanie. Na even rondgedwaald te hebben in het mega complex dat Pacific Place heet, wat de duurste merken ter wereld huisvest en de meest futuristische wc’s heeft die ik ooit heb bezocht, bleek dat ze het helaas niet zou redden en besloot ik de metro te nemen richting de Mid-Levels. Hier bezocht ik de Man Mo tempel in Sheung Wan waar ze de mooiste lampionnen hadden en waar ik eindelijk weer van de wierrook kon genieten. Zo regenachtig als dat het in de morgen was, zo helder en open was het toen ik richting de wereldberoemde “Peak” vertrok (over geluk gesproken). Deze plek biedt adembenemend uitzicht over heel Hong Kong. Ik besloot een kaartje te kopen om toegang te krijgen tot het “dakterras”, waar je dan wel vervolgens niet meer vanaf mocht en waar ik ongeveer 3 uur heb rondgehangen wachtende op een prachtige zonsondergang. Ik was weer erg onder de indruk van de aard van de mens als het aankomt op het maken van de beste foto (kleine flashback naar de hectiek van Machu Picchu), iedereen wringt zichzelf ergens tussen. Dit alles aanschouwende raakte ik zowaar aan de praat met een Nederlander uit, jawel, Eindhoven. Hoe klein kan de wereld zijn. Uiteindelijk het mooie schouwspel der natuur bekeken (een mega wolk ontvouwde zich namelijk via de heuvels als een soort laken over de stad) en lachte ik nog om een stel Australiërs, die er een sport van maakten om zo lang mogelijk op een muurtje te blijven staan voor de beste foto totdat er een geïrriteerde bewaker opdook. Heel anders dan een zonsondergang op Palawan, maar zeker haast even indrukwekkend. Ik was van plan de bus terug te nemen, totdat ik de gigantische mensenmassa zag die zich had verzameld bij de halte en tot mijn grote verrassing een van de Australische jongens opdook en me vertelde dat ze nog een plekje vrij hadden in hun taxi. Natuurlijk mocht ik met ze mee terugrijden naar het centrum. Onderweg werd er al wat gevist naar mijn plannen voor de avond en vertelde ik ze dat ik eerst met Stephanie een hapje zou gaan eten, maar daarna misschien nog wel ergens een drankje zou willen doen. Facebook contacten uitgewisseld en ik haastte me vervolgens naar het hotel om me op te frissen en met Stephanie naar een burger restaurant te gaan. Slim ook om rode lippenstift op te doen als je je aan een vette burger waagt. Uiteindelijk belandde we op een prachtig dakterras mét onze Australische taxi helden én een verdwaalde man uit Dubai met te veel geld en te dikke Montecristo sigaren. Ondanks de avances van de Australiërs om nog op stap te gaan op de zondagavond besloten we toch maar richting ons bedje te gaan en was mijn laatste dag alweer aangebroken in deze fantastische stad. Na een bezoekje aan de traditionele overdekte markt om de hoek, waar de vissen letterlijk nog leven als je ze koopt, ging ik door naar een andere markt: de “ladies market” in Mong Kok. Gekkenhuis. Alles wat je maar kunt bedenken is daar te koop en voornamelijk in de categorie fake faker fakest. Bijna tot drie keer toe stond ik op het punt om een neppe Mulberry of Hermes aan te schaffen, maar won mijn zelfbeheersing het toch van mijn hebberigheid en raakte ik vooral geïrriteerd door de opdringerige verkopers. Met lege handen terug naar Wan Chai, waar ik mijn spulletjes bij elkaar zocht en voor een laatste keer richting Pacific Place ging om met Stephanie een koffie te drinken voordat ik terug zou keren naar Manila. Hong Kong had ik zeker niet willen missen!! Enorm genoten van deze wereldstad.

Bij terugkomst uit Hong Kong realiseerde ik me dat ik écht nog maar drie weken te gaan had en dat voelde toch wel heel vreemd. In vijf maanden tijd had ik Manila helemaal eigen gemaakt, met zijn mooie en mindere mooie kanten en de leukste mensen ontmoet. Mijn stage beviel super en ik voelde me echt deel van het team. Dat ik dit alles nu weer bijna op zou moeten geven, deed toch al een beetje pijn en ik was nog niet eens weg. Ik had me voorgenomen om de laatste weken nog extra te genieten van Manila en was niet echt van plan om ergens naartoe te gaan. Toch wisten ze me over te halen om voor een laatste keer mee te gaan naar La Union, het surfparadijs. Aangezien Fentje hier nog niet was geweest en we bij Roy en Reymar altijd welkom zijn, besloten we de bus in te stappen op vrijdagavond. Ditmaal met de Franse Gigi en de Canadese François. Zoals eerder arriveerde we al om 6 uur ’s ochtends in La Union en had mevrouw hier geen oog dichtgedaan natuurlijk. Koffie is echt mijn levenselixir geloof ik en zo stonden we om 8 uur al op ons surfboard. Poging numero 3 ging redelijk moeizaam doordat er niet veel golven waren, maar ik wist toch een aantal keer rechtop te staan. Het is en blijft een moeilijke sport. Dat ik nog niet echt ervaren (of wakker) was bleek ook toen ik gewoon heel nonchalant verkeerd om op mijn board richting mijn instructeur peddelde. We waren allemaal bekaf na een kort uurtje surfen en besloten bij te tanken op het strand. Peter had inmiddels nieuwe Filipijnse vrienden gemaakt, die ons uitgenodigd hadden om bij hen te komen eten in het huis van hun oom dat direct aan het strand lag. Goed, wij eerst op zoek naar een plek om te gaan lunchen en zo belandden we in een lokaal tentje dat ergens in een steeg verscholen lag. Passanten keken in ieder geval vreemd op zodra ze ons opmerkten. Natuurlijk mocht een bezoekje aan de Pure Gold supermarkt niet ontbreken, zodat we ook wat mee konden nemen voor de avond en snacks insloegen om mee te nemen op onze trip naar de waterval de dag erna. Eenmaal aangekomen in Roy en Reymar’s cubo zat de sfeer er al goed in om drie uur ’s middags met gin tonic.. en nog meer gin tonic. Reymar had intussen een nieuwe aanwinst in de vorm van een super lieve puppy die zo wild was dat hij zelfs onder invloed leek van de GT. Dat we niet helemaal helder waren toen we op weg waren naar het familiediner bleek al snel genoeg aangezien we als een stel giechelende en nerveuze tieners ons drankgebruik probeerde te verbergen. Ik dacht helemaal de weg kwijt te zijn toen ik ergens een geit op een dak zag staan, maar dit bleek toch echt de realiteit te zijn. Het diner was een groot succes en niemand merkte dat we al een aantal uurtjes aan het pimpelen waren. De liefste mensen die ons het lekkerste eten voorschotelde en waar we keken naar een prachtige zonsondergang vanuit onze luie stoel, life is good. Bij gebrek aan vervoer liftte we terug naar onze cubo in de achterbak van een pick-up truck. De dag daarna stapten we bij Reymar in zijn rode tuk tuk op weg naar de Tangadan watervallen. Ik redelijk zenuwachtig omdat ik mezelf eigenlijk had beloofd te gaan springen mocht ik er nog een keer terugkomen. De hike was nog even prachtig als een aantal maanden daarvoor en toen we arriveerden duurde het toch nog even voordat we überhaupt mochten springen. Ik hield het niet meer, want ik was van plan aan te komen en met verstand op nul er meteen voor te gaan. Deze tijdrekking hielp niet echt en ik wist dat als ik te nerveus zou zijn ik niet zou moeten springen. Het water was bezaaid met dagjes toeristen die, op het moment dat we boven stonden, allemaal begonnen te joelen en klappen. De jongens hadden al gezegd dat ik als eerste mocht springen, zodat ik er meteen overheen zou zijn. 17 meter hoog. Slik. Bij het naar boven lopen keken de lokalen mannen raar op en vroegen of ik wist waar ik aan begon. Ja. Of ik er klaar voor was. Nee. Maar we gaan het toch doen. Knikkende knieën en gaan. Ik wist precies hoe ik zou moeten springen, je flink afzetten en zorgen dat je in een rechte lijn valt dus handjes naast je lichaam. Het gevoel van gewichtloosheid is zo apart!! Maar terugdenkende aan het moment, zelfs 3 maanden later, krijg ik nog steeds een gevoel van adrenaline dat door mijn lijf giert. Het was zo ongelooflijk vet! Iedereen klappen en juichen toen ik in het water belandde. De adrenaline rush hield zeker nog de hele terugweg stand.

Er waren inmiddels nog maar 10 dagen te gaan! Inmiddels had ik ook te horen gekregen dat ik nog voor een contract verlenging 6 weken naar Bonn zou gaan verhuizen en was de stress voor het vinden van een tijdelijke woonplek ook vrij sterk aanwezig. Dat het motto ‘alles komt goed’ nogmaals opging voor dit scenario bleek toen ik binnen een dag een kamer vond in een van de leukste huizen van Bonn! Ter afscheid ging ik in mijn laatste weekend natuurlijk naar de Salcedo market en hield ik mijn afscheidsfeestje bij de nieuwe underground club XX XX (20 / 20), het zusje van Black Market. Tijd van ons leven, nog meer Ginebra gin (om het af te leren) en de volgende dag op recovery met Amanda bij “The Spa” waar ik een heerlijke gezichtsbehandeling kreeg. De laatste drie dagen vlogen voorbij en ik probeerde nog een keer bij de Indonees nummertje 25 te bestellen, bimibap te eten en natuurlijk naar een jolly jeep te gaan met mijn allerliefste en leukste collega’s. Tijdens mijn laatste dag op kantoor stond het huilen me nader dan het lachen, maar mijn despedida met de banana loaf van Gerald’s en Arce vanille ijs hielp een hoop. Toen ik de zelfgemaakte kaart van Piata namens het hele team ontving toen ik bijna naar huis ging, brak ik toch echt toen ik voor de allerlaatste keer het gebouw uit liep en mijn vertrouwde route naar de Alley voor een laatste keer aflegde. Bij thuiskomst trof ik Peter aan die nog een fotoserie van me kwam schieten en had ik vervolgens een laatste etentje met de familie van Etten bij de wholesome table. Een mooi einde na een speciale en onvergetelijke tijd in Manila. Zoals ik het eerder op Facebook beschreef:

“Manila, a city full of imperfections but if you take a closer look you’ll fall in love with. After spending 182 days with you I saw the beauty that is inside you: your hear warming, optimistic and hospitable people, your organized chaos, yes even your heavy traffic and pollution. I embraced it all and smiled every time I walked your streets. I will always consider you home away from home. Maraming salamat Manila and all the people who made these past six months into an unforgettable experience. We’ll meet again!”

Onwerkelijk was het om mijn familie weer in de armen te sluiten na een lange reis en een bliksembezoek aan Deurne te brengen, voordat ik weer vertrok naar Duitsland voor bijna 6 weken. Een hele andere omgeving dan Manila, maar goed om verder te mogen werken aan een project waar ik zoveel tijd in had gestopt. Nieuwe stad, nieuw huis, nieuwe huisgenoten, nieuw kantoor, nieuwe collega’s, alles begon weer opnieuw. Met succes gelukkig! Mijn weken in Bonn waren uiteindelijk (misschien stiekem zelfs onverwachts) hartstikke leuk en het bood me de kans mijn tijd bij GIZ goed af te sluiten. Intussen vernam ik dat ik was aangenomen voor een Master programma van Stockholm University aan het Centre for Health Equity Studies (CHESS). Lichte stress weer om een plekje te vinden, al was het maar voor een paar maanden. Wonder boven wonder had deze geluksvogel meteen weer de jackpot te pakken toen Rebecca reageerde op mijn oproep en me tijdelijk een kamer aanbood. Vandaar dat ik dus nu vanuit hun huisje in Stockholm deze laatste blog heb getypt.. slechts anderhalve maand na mijn touch down op Brussel Airport. Life can be a rollercoaster sometimes!