Pink nails and black markets

Nieuwe week, nieuwe update! (ook al kan ik niet helemaal beloven dat die er iedere week gaat komen). Je zou haast denken dat ik hier niet heel veel anders zie dan mijn appartement en kantoor, misschien hier en daar eens een supermarkt, en dat dit nu niet bepaald de plekken zijn waar je de meest enerverende dingen meemaakt. Nou dan heb je het mis. Al moet ik toegeven dat ik deze week meer last had van mijn jetlag dan vorige week, als in, ik merkte nu pas dat ik vorige week nauwelijks heb geslapen. Ach ja zodra je op kantoor bent vergeet je dit en ga je op in de drukte van de dag. Wat ook hielp was de terugkeer van het vertrouwde koffiezetapparaat. Er werd een heuse e-mail voor verstuurd (letterlijk, subject: YEEEEEY COFFEEMACHINE IS BACK). Dit geeft het belang van het apparaat redelijk goed weer geloof ik. Toegegeven, vers gemalen bonen smaken 100x beter dan Nescafé oploskoffie en zijn een stuk effectiever. Ondanks de kleine oogjes in de morgen vlogen de dagen redelijk snel voorbij. Toch is de dagelijkse lunchbreak van een uur voor iedereen het hoogtepunt van de dag. Even uit je airco hok en de nodige “frisse lucht” (smog tot aan je longblaasjes) opsnuiven. Deze week begon bij de Koreaan in de straat. Bij binnenkomst lijkt de hele tent uitgestorven, maar zodra je de eerste verdieping bereikt tref je een volle ruimte aan. Ik moet zeggen dat ik tot nu toe vrij goed met mijn gluten probleem kan dealen, zolang je maar iets met rijst, kip/beef en groenten neemt. Wat mooi meegenomen is, is het feit dat vrijwel alle restaurants hier foto’s van hun gerechten op de kaart hebben staan. In tegenstelling tot de Europese restaurants die ik hierom per direct zou boycotten, blijken de gerechten hier altijd juist béter dan het plaatje doet vermoeden. Misschien kan ik ze ter verbetering een instagram cursus voedselfotografie aanbieden #healthy#delicious#foodporn. In het kader van rijst, kip, groenten, ging ik voor een uiterst appetijtelijk uitziend plaatje met een rode saus. Ja heerlijk. Ook het feit dat ze de originele Aziatische stokjes in echt zilver hebben, wat dus best een uitdaging is (lees, zwaar). Om deze reden vraag je hier schijnbaar altijd om de normale houten stokjes. Dat Marietje nog niet helemaal in de gaten heeft hoe je überhaupt met die dingen eet, bleek wel toen mijn hemels witte blouse binnen no time onder de oranje spetters zat. Customized, zo kun je het ook noemen. Gelukkig zit de wasserette hier om de hoek en dropte ik de blouse met de nodige hoop bij deze lieve dames na mijn werk. Geen flauw idee hoe ze het Koreaanse kwaad eruit hebben gekregen, ik gok op een combinatie van bleek en chloor, maar het is ze gelukt. Ironisch genoeg belandde ik op dinsdag weer bij de Koreaan, maar koos deze keer toch voor een plaatje waarop geen kleurrijke sauzen te zien waren.

De toon van de week was in ieder geval gezet, zo merkte ik woensdagochtend. Die 20 minuten lopen naar kantoor zijn op zich prima. Het maakt niet uit of je om half 8 of half 9 vertrekt, bloedheet is het toch wel en de straten zijn overvol. Lopend met muziek in je oren moet je toch aan enige multitasking doen. Zoals ik vorige week al zei, ALTIJD naar beneden kijken ofja zoveel mogelijk en strategisch oversteken. Er is dus een bepaald punt op de route waar iedere ochtend een touw gespannen hangt, zeg op kuithoogte. Kwestie van overheen stappen zou je denken. Nou nee zo makkelijk is het niet. Dit bleek toen ik vrolijk en wel om kwart voor acht ’s ochtends dit touwtje soepel probeerde te passeren. Even een sidenote, dit is ook het eerste punt op de route waar je voor het eerst “daklozen” tegenkomt. Er liggen er ongeveer drie, op een stuk karton. Niet echt de meest subtiele daklozen ook. Mocht je ze geld geven, dan zie je aan de verzameling lege bierflessen precies waar je investering naartoe gaat. Goed, dat zij dus precies voor dit touw liggen is denk ik wel met voorbedachten rade: leedvermaak. Nadat mijn eerste voet namelijk netjes over het koord was gestapt, kwam mijn tweede voet niet helemaal mee en bleef dus hangen. Dit veroorzaakte een soort halve snoekduik, waarbij ik net wist te voorkomen dat ik volledig op m’n gezicht ging. Ja je alertheid wordt zeker op de proef gesteld. Verder heelhuids aangekomen op kantoor, waar mijn welverdiende koffie al op me stond te wachten. De avond van te voren hadden ik en mijn huisgenoten afgesproken dat we woensdagavond eens een keer zouden koken na werk. Ik stelde voor om iets met pasta en tonijn te maken (typisch een gevalletje, wat heb ik voorhanden). Vervolgens vond ik een recept van Jamie Oliver wat precies deze twee basis ingrediënten betrof en stelde ik voor de overige benodigdheden in te slaan bij Shopwise na mijn werk. De Tuna pasta bevatte onder andere verse rode pepers, die ik bij thuiskomst fanatiek begon te snijden. I’ll take care of this, ja hoor. Heerlijk recept daar niet van, maar het feit dat de pepers een of andere allergische reactie teweeg brachten was weer wat minder. Mijn handen waren letterlijk ON FIRE (ja in hoofdletters, zo erg). Nog voor mijn laatste hap hing mijn linker hand al in een pan met ijswater en kon mijn rechterhand niet wachten om er bij te mogen. In die positie heb ik ongeveer twee uur voor me uitgestaard en mijn huisgenoten geobserveerd (die hun lol niet op konden natuurlijk), daarna ben ik naar bed verhuisd en heb ik letterlijk met mijn handen boven de ventilator geslapen. Gelukkig was het na een nachtje slapen redelijk bekoeld, maar typen ging me nog niet helemaal soepel af de dag erna. Maar hee, gezellig koken!

Donderdagavond besloten ik en mijn huisgenoot (mannelijk, maar echt de leukste gay best friend die je je maar kunt voorstellen) naar de plaatselijke beautysalon te gaan met de naam “Ronald’s Salon”. Misschien dat de naam het al verklapt, maar deze toko wordt gerund door Ronald die er niet uitziet als Ronald. Meer een Ronalda. Verder is het interieur erg karakteristiek... lime groen en overal waar je kunt kijken spiegels, hier en daar nog een poster met daarop modellen met jaren 90 kapsels en houten banken met identieke lime groenen kussens. Een groene oase dus. Op tv speelde een Filipijnse soap, waar ik met volle bewondering naar heb zitten kijken. De Filipijnen die langsliepen keken nogal verwonderd naar binnen bij het zien van twee Westerse figuren in een van de meest typisch Filipijnse taferelen in de buurt. Mijn handen en voeten werden onder handen genomen door een man, in de vorm van een vrouw (skinny jeans, staartje, pumps). Na een uurtje was alles weer spik en span en ging ik met knalroze nagels de deur uit. Bij thuiskomst hebben we nog even wat drankjes gedronken met een paar mensen hier, alhoewel die paar drankjes uiteindelijk een hele fles gin werd. Feestje. Vooral als je op voorhand wist dat je de volgende dag een meeting zou hebben van 9:00 tot 17:00 met de drie belangrijkste mensen van het programma. Maar gelukkig in de morgen nergens last van en gaan met die banaan. Productieve maar slopende dag, ik was blij dat het weekend was. Die werd ingeluid bij de nieuwe Vietnamees om de hoek, waar we bij toeval uitkwamen. Het feit dat ze net een maandje open zijn, maakte ook dat we meteen op de foto moesten met de eigenaresse en op de Facebookpagina verschenen. Best sell.

Na het eten vertrok ik richting Joris & Amanda, waar Amanda op me wachtte met een wijntje en heerlijke hapjes. Ik zou die avond blijven slapen en de volgende ochtend heerlijk zonnebaden bij het zwembad van hun appartementencomplex. Een klein dingetje is dat ze een identiek complex aan het bouwen zijn direct naast het huidige ding, en ze werken op zaterdagen gewoon door. Ze zijn ook nog niet echt op een hele hoge etage beland, dus wisten een blonde, blanke dame in knalroze bikini vrij snel te traceren. “HALLOOOOO, HALLOOOO MISS, HI”. Dat dus. Maakt het zwemmen iets onaangenamer, maar zodra je jezelf eroverheen zet is het niks. Nadat ik volledig was bijgetankt, was ik helemaal klaar voor de avond die zou komen. Manuel, ik en Martin waren namelijk uitgenodigd door mijn collegaatje Julia om een drankje te komen doen bij haar thuis en daarna naar een club te gaan die Black Market heet (de naam voorspelt al veel goeds). Het was een GIZ avond, want uiteindelijk kwamen er nog twee collega’s + boyfriend. Er was slechts een Filipino aanwezig in het gezelschap, die zich normalerwijze heel erg inzet voor de katholieke gemeenschap in Makati en eigenlijk niet drinkt of uitgaat. Als je dan in een gezelschap belandt waar het drinktempo redelijk hoog ligt en de gesprekstof alles behalve heilig is, kan dat nogal een kleine shock teweegbrengen. Toppunt was het moment dat Martin begon over een vriendin van hem die ergens op de wereld prostitutie promoot, ik zag haar ogen vergroten. Voordat we de taxi namen naar Black Market, ontdekte ik en Martin op weg naar de lift nog even de “playroom” met glijbanen tot aan je knieholte (overigens prima te doen voor mensen van 1,70m).

Het is dat ik nog nooit in de hele club ben geweest, maar als ik het zelf had moeten vinden, was ik nooit aangekomen denk ik. Dat de club vanaf de buitenkant namelijk meer leek op een garage is niet gelogen. Al ziet alles er binnen mega modern uit. Gevalletje underground spot, waar de upper class van de Makati jeugd rondhangt. Zo ken ik geen tent hier in de buurt die flessen Veuve Cliquot verkopen, dus er zal best vraag naar zijn. De club had nog een bijbehorende bar, die Finders Keepers heet. Het is eigenlijk vooral deze bar die er heel fancy uitzag van binnen. De club leek meer op een plek waar normaalgesproken kooigevechten plaatsvinden (ofja de 2e verdieping, het balkon dus, was volledig afgezet met kippenhokachtig gaas). De hiphopachtige/deep house/ techno muziek voegde nog het nodige toe aan het underground thema, maar ik moet toegeven dat je er, in combinatie met een aantal alcoholische versnaperingen, behoorlijk veel energie van kreeg. Uiteindelijk belandde we om half 4 ’s nachts nog in de McDonalds, waarvan het personeel nogal opkeek van onze verschijning. Vandaag werd ik pas om 3 uur wakker (shame on me), dropte mijn was bij de dames van hiernaast en deed nog wat boodschappen in de inmiddels bekende supermarkt. Nog even naar het City Grand voor een mooie zonsondergang, kippetje gegeten en ongeveer de hele avond aan dit verslag besteed. Tijd om te gaan slapen zeg ik zo, weer een nieuwe week voor de boeg! Eens zien wat die gaat brengen.