The sweet escape? About islands, karaoke and more

Jeetje mensen wat vliegt de tijd! Mijn laatste blog is alweer even geleden en ik heb inmiddels weer veel mooie ervaringen met jullie te delen! Het komt dan ook erg goed uit dat ik dit weekend een extra dagje vrij heb vanwege Chinees nieuwjaar. Dat ik deze dag deels kan besteden aan het schrijven van een blog was echter niet helemaal de bedoeling. Het ging de afgelopen twee weken vooral over de plannen voor dit weekend, waar gaan we naartoe, met wie en dergelijke. Redelijke uitdaging als de ene persoon vliegangst heeft, de ander lange busreizen haat, en weer een ander niet van kamperen houdt. Intussen werden er niet veel knopen doorgehakt, maar vooral veel discussies gevoerd. Op aanraden van een collega besloten we uiteindelijk twee dagen naar Anawangin Cove te gaan, een afgelegen eiland ongeveer 3 uurtjes rijden van Manila. Mevrouw Ate Bing zou ons de volle twee dagen vergezellen en van alle gemakken voorzien: eten, drinken, tenten die we niet zelf op hoefden te zetten, kampvuur en transport. Je kunt wel stellen dat het poldermodel in deze context goed tot z’n recht kwam. Goed, we waren eigenlijk al lang tevreden met het feit dat we even aan de grote stad konden ontsnappen. Dus wij zo blij als een ei om 4 uur uit ons bed, want om 5 zou het busje ons thuis oppikken. Grappige van reizen met Duitsers is dat iedereen ook echt om stipt 5 uur beneden staat. Filipijnen hebben een iets ander idee van tijd: “busje komt zo, busje komt zo”. Ate Bing was inmiddels al twee keer gebeld, maar ruim drie kwartier later verscheen er dan toch echt een busje. Dat we Bing vervolgens nog thuis moesten oppikken wisten we ook niet. Toen het busje tot aan de nok toe vol zat, bleek echter dat er nog een persoon bij moest en de lieftallige gastvrouw verzekerde ons dat het busje toch echt voor 12 personen was (Filipijnen ja, die gemiddeld twee keer in ons passen). Prompt offerde een van de Filipijnse jongens uit haar team zich op en nam plaats in de achterbak, de schat. We maakten een korte stop onderweg naar de haven van waaruit we een bootje zouden nemen om eten in te slaan op de lokale markt. Oh how I love the smell of raw meat in the morning. Dat de dag een heel andere wending zou nemen, bleek pas toen we aankwamen in het vissersdorpje. Golven drie keer zo hoog als de gemiddelde Filipijn en een krachtige wind. Het was eigenlijk de bedoeling om met een traditioneel vissersbootje al peddelend in ongeveer 50 minuten naar het eiland te gaan, ja echt peddelend. Bing’s gezicht sprak boekdelen en ze lachte als een boer met kiespijn. Na een kort overleg met de plaatselijke jongens kwam ze ons vertellen dat er vandaag geen enkel bootje zou uitvaren, het was simpelweg te gevaarlijk. Oh oh wat een teleurstelling na die reis! Wat zouden we nu de hele dag moeten uitvoeren? Antwoord: onze alcoholvoorraad voor het weekend aanspreken. Om precies 11:11 luidde we ons eigen “Filipijnse carnaval” in met bier, rum en de goedkoopste fles gin (€1,20) die je je kunt voorstellen. Nog steeds drie stappen van zee verwijderd en omringd door een scala aan authentieke vissersboten, locals en honden. Ate Bing zorgde voor ons eten en we vermaakte ons prima. Een 9-jarige knul nodigde me meteen uit om samen een romantische duik te nemen in de water pool/ riool, waarvoor ik hem vriendelijk bedankte. Tegen een uur of vier waren we alweer vergeten dat we überhaupt ooit naar een eiland zouden gaan en voerde we een fanatieke karaoke battle tegen de plaatselijke jeugd. Persoonlijk hoogtepunt van de dag was toch wel mijn fenomenale karaoke uitvoering van YMCA (inclusief dans jawel jawel) en het publiek dat enthousiast mee deed. Ate genoot duidelijk ook van het hele tafereel en bleef maar vragen naar meer. Aangezien de weersverwachtingen voor de dag erna niet heel veel goeds voorspelde en de golven alleen maar hoger leken te worden, besloten we na het eten weer terug te keren naar Manila. Oke we hebben dan wel geen eiland gezien, maar wat een onvergetelijke dag.
Jawel, dat was dus mijn enerverende weekend tot zo ver.

Wat ik voor de rest heb beleefd de laatste weken, ik zal het kort proberen te houden! Een van mijn collegaatjes was jarig afgelopen maand en daarom had ze een heuse lunch georganiseerd voor het hele kantoor. Leuke is dat je zo in contact komt met het traditionele Filipijnse eten, minder leuke is dat je vervolgens een dag vrij moet nemen omdat je nu even beste maatjes bent met je toilet. Fijne is wel dat mijn supervisor het heel sympathiek opnam en al lachend door de telefoon galmde “haha welcome to Asia!”. Een overvloed aan cola en snickers doet schijnbaar wonderen en binnen een dag was ik weer fit. Om dit te vieren besloten Martin en ik na werk direct door te gaan naar een van de mega malls om een facial te ondergaan. Tijdens het wachten besloten we snel even rond te neuzen in de sale van de grote merken en kwamen we tot de conclusie dat we voor het merendeel van de artikelen ongeveer vier keer een facial konden krijgen. Ja de prijzen zijn nogal uiteenlopend hier. De facial was een aparte ervaring kan ik je vertellen, je ligt namelijk in een rij van drie (massa facial) en het was zó pijnlijk. Terwijl Martin lachend en stralend de deur uitging, stapte ik met mascara tot aan m’n kin en een opgezwollen hoofd de taxi in. Nee doe mij dan toch maar een nieuw jurkje.

Zoals ik al eens eerder zei, het zijn vooral de weekenden waarin je echt tijd hebt om iets anders van Manila of de Filipijnen te zien. Doordeweeks ben je vooral op en neer aan het pendelen tussen huis en kantoor. Ik wilde heel graag het authentieke gedeelte van de stad zien, Intramuros. Samen met een collega en nieuwe huisgenoot besloten we de Walk This Way tour te doen van Carlos Cedran. Hij is redelijk bekend hier in de Filipijnen vanwege zijn theatrale, komische maar zeker leerzame tour over Manila. Je leert wat over de geschiedenis van de stad en ziet de restanten van wat ooit het prachtige oude centrum was (voordat het plat werd gebombardeerd na WOII door een conflict tussen de Amerikanen en Japanners). Och och het had zo mooi kunnen zijn. Na de tour besloten we lopend naar het Manila Bay Leaf hotel te gaan om onze dag af te sluiten met een fijne cocktail. Bizar hoe groot de contrasten zijn in deze stad. Het ene moment loop je door de meest traditionele straat van Manila overladen met mensen, afval, dieren en algehele chaos, het andere moment loop je over een van de meest luxe dakterrassen van de stad.

Ook heb ik eindelijk mijn bazin Bella ontmoet! Mijn collega’s zijn helemaal weg van haar, dus ik was erg benieuwd. Aangezien ze net jarig was geweest, moest er natuurlijk groots uitgepakt worden. Met jawel, een surprise party om acht uur op maandagochtend. Het hele team (met slaapoogjes) kwam samen in haar kantoor en we kregen allemaal een foto van haar gezicht op een stokje in onze hand gedrukt (eng? Ja.) die we vervolgens voor ons moesten houden. Als grote verassing was er een nieuwe kantoor plant voor haar gekocht. Het feit dat ik toevallig net voor dit prachtige geschenk stond, leverde nog een mooi moment op. Iedereen wees namelijk in mijn richting, met de lovende woorden “looook, look!!!”, waarop Bella reageerde: “yeeees Marie-Claire I’m so happy to meet you!”. Pas toen ik een stap opzij zette en nogal ongemakkelijk uitriep dat niet ik haar verjaardagscadeau was, maar de plant begreep ze het hele verhaal en moest ze er zelf ook hardop om lachen. Na afloop van een lange werkdag hadden we nog het geluk om een glimp op te vangen van de nieuwe Miss Universe, Pia Wurtzbach. Zij werd namelijk op een giga praalwagen, inclusief confetti en muziek, rondgereden door Makati ter ere van haar nieuwe titel (oke nadat Steve Harvey eerst per ongeluk Miss Columbia tot Miss Universe kroonde, oeps). Alsof ze de nieuwe Paus was, echt, iedereen wilde haar zien en mijn collega’s hadden het kantoor al 1,5 uur eerder verlaten om de beste plekken te bemachtigen. Leuk om de hele happening te aanschouwen.
Oh tussen de bedrijven door ben ik ook verhuisd! Binnen de Alley welteverstaan, maar naar een grotere kamer en fijner appartement. Dat dit hele proces in een stroomversnelling (letterlijk) kwam, was vanwege een scheur in mijn plastic bad, wat een gigantische lek veroorzaakte in de keuken.. tijdens mijn werk kreeg ik een mailtje van maffiose Ina met het dringende verzoek om per direct te verhuizen. Bij thuiskomst trof ik mijn badkuip aan waar met een dikke markeerstift een grote cirkel om het scheurtje getekend was en daarbij de duidelijke woorden “DO NOT USE”. Oh Philippines..

Ja zo maak je nog eens wat mee. De laatste week van januari mocht ik mijn collega vergezellen naar een chique conferentie in een nog chiquer hotel midden in Makati, waar je alleen al bij het zien van de toiletten niet wilt weten hoeveel geld het hele ding heeft gekost. Bovendien hebben ze de meest hemelse lelie lucht toegevoegd aan het airco-systeem waardoor je je continu in een soort spa waant, om nog maar te zwijgen over het eten dat we opgediend kregen voor de lunch. Dit alles georganiseerd door de Europese Unie in samenwerking met een Duitse politieke organisatie, fe-no-me-naal. Naderhand snel door naar de sporthal waar het GIZ basketbalteam het op zou nemen tegen de Australische ambassade. We weten nog niet 100% zeker of het aan het fantastische supporter legioen heeft gelegen, of de skills van het team, maar we hebben ze VET ingemaakt natuurlijk. Alhoewel we nu beroemd en berucht zijn onder de internationale organisaties en niemand het tegen ons op durft te nemen (vooralsnog geen nieuwe wedstrijd dus..).

Het eerste weekend van Februari bracht ik deels door in het Metropolitan Museum of Manila en het Sofitel Bay hotel. Het museum was interessant, althans voor Filipijnse begrippen, ik denk dat we gewoonweg te verwend zijn vanwege het aanbod aan goede musea in Europa. Sofitel was fantastisch, nadat we ons naar binnen hadden gebluft. Attitude, attitude, it’s all about attitude. “Good afternoon m’am, sir can I have your room number please?”, “417” (achteraf niet meer herinneren welk nummer je hebt gezegd en niet wetende of ze überhaupt zoveel kamers hebben). Drankjes direct in cash betalen met het excuus dat je ouders waarschijnlijk geen idee hebben dat je hier cocktails zit te drinken op hun kosten. Jaa boefjes zijn we, maar wat een zonsondergang, wauw.

De weekenden vliegen jammer genoeg voorbij en afgelopen maandag bracht ik zo ongeveer de hele dag door bij Bella thuis voor een meeting ter voorbereiding op de WASH in Schools Summit die we half-februari organiseren en waar ik mee naartoe mag. Hierna toch nog even richting kantoor waar mijn vaste fanclub alweer met smacht op me stond te wachten. Oke, puntje van verheldering hier. Sinds ongeveer een week zijn ze het appartement dat recht tegenover mijn kantoor gesitueerd is aan het verbouwen. Dit appartement heeft een balkon. De ruiten van mijn kantoor zijn blijkbaar iets minder donker dan ik dacht. Blonde haren zijn nog steeds erg goed zichtbaar vanaf een meter of 50. Oftewel, ik zie nu iedere dag een groepje bouwvakkers dat zo af en toe eens het balkon op loopt en vervolgens hevig begint te zwaaien en roepen naar “miss” a.k.a. me. Hilarisch. Naast deze bijzondere culturele ervaringen, heb ik deze week ook voor het eerst in een jeepney gezeten. Het nationale symbool en traditionele vervoersmiddel van de Filipijnen. De voertuigen zijn achtergelaten door de Amerikanen na hun overheersing en zijn vervolgens in gebruik genomen als een soort mini vans. Ze zijn beschilderd met de meest religieuze slogans (God is the only one who saves, I love Jesus, Pray harder it works, I believe in salvation, o man kan nog uren doorgaan) en zijn erg kleurrijk. Niet heel comfortabel, want je zit ongeveer bij je buurman op schoot maar leuk om eens te ervaren! Deze jeepney tocht richting huis was nadat we onze werkdag hadden afsloten in een Irish pub en bij de plaatselijke Japanner. Ach je moet wat he.

Zo, dat was een hele update! Intussen zijn de buren van mijn ouders gearriveerd in Manila (ouders van Joris). Heel leuk en apart om hen hier te zien. Ik ga nog even genieten van mijn avond, al dan niet op een eiland, ik vermaak me prima! In Nederland is de carnavalsgekte losgebarsten geloof ik.. geniet en alaaf!