Part2: Puerto Italia & The Stairway to Rice Heaven
Door: MC
Blijf op de hoogte en volg Marie-Claire
12 Juni 2016 | Filipijnen, Manilla
Tot mijn verbazing volgt deel 2 van mijn lange blog met flinke vertraging! Nu het zondag is, heb ik mezelf er eindelijk toe weten te zetten om het vervolg te schrijven en nee verwacht dus zeker geen kort verhaal aangezien ik een aantal maanden heb geprobeerd samen te vatten..
Met Pasen zat ik in Bohol herinneren jullie je het nog? (nu is het alweer half juni, ja ik schaam me diep). Bohol was eigenlijk te mooi om waar te zijn en daarom duurde het een tijdje voordat ik weer gewend was aan de chaos en iets minder frisse lucht in Manila. Helaas kon ik meteen weer aan de bak, dus “back to reality” en slechts af en toe nog even wegdromen bij de foto’s van een azuurblauwe zee. Er stond een belangrijke taak op mijn to-do list voor de aankomende tijd: het schrijven van een motivatiebrief voor een beoogde Master aan de Universiteit van Stockholm. Wat master? Wat Stockholm? Na zes maanden in een van de goedkoopste steden van Azië te hebben gewoond, waar je een luttele 2 euro betaald voor een fles Gin, begrijp je dat ik er erg naar uit kijk om weer aan een alcohol detox te beginnen in het peperdure Scandinavië.. Nou goed buiten het feit dat het iets duurder is, zou ik er graag weer wonen en als ik een ding heb geleerd de afgelopen twee jaar is het wel dat ik een hele grote passie heb voor alles wat met gezondheid te maken heeft. Vandaar dat ik me heb aangemeld voor de master Population Health: Societal and Individual Perspectives. Zo’n motivatiebrief is natuurlijk niet 1,2,3 geschreven, maar hij is ingeleverd en ik hoor begin juli of ik ben toegelaten. Spannend!
Verder maakte de zomer zijn intrede in April met temperaturen boven de 40 graden. Hitte in een stad als Manila is niet echt een pretje. Het maakt niet uit of je om half 8 of half 9 naar je werk loopt, na 5 stappen zweet je je kapot en wil je het liefst rechtsomkeer maken en terug onder de douche waar je net vandaan komt. Als ware Filipijnse liep ik daarom met een paraplu én waaier naar mijn werk, om dit alles een beetje tegen te gaan (helpt nog voor geen meter maar goed). Daarom besloten we om ergens midden april twee dagen naar het eiland Mindoro te gaan, naar het plaatsje Puerto Galera. Voordat ik en mijn huisgenoot echter in het holst van de nacht ons bed uitrolden, zat ik vrijdag na mijn werk gezellig met mijn collega’s in de lounge bar van het Raffles Hotel (chique chiquer chicst) om van het happy hour te genieten. Dat dit nogal een populair “hour” is bleek toen we arriveerden en de hele hut tot de nok toe vol zat, waardoor wij naar het airco loze terras werden verbannen. Voor een happy hour waar je ongeveer 15 euro voor neertelt begrijp je dat je alle cocktails op het menu moet hebben geprobeerd (in Zweden krijg je hier niet eens één cocktail voor maar goed). Leuk ja zo’n vrimibo, maar met je kater om 6 uur ’s ochtends de bus in is iets minder. Eenmaal aangekomen in Batangas, ongeveer twee uur rijden vanaf Manila, werd ons verteld dat de eerstvolgende ferry naar Puerto Galera pas om half 10 vertrok. Ik heb me verbaasd over de stukken pizza en hot dogs die mensen hier voor ontbijt blijken te eten en de terminal werd direct omgetoverd tot gratis sauna toen door stroomuitval de airconditioning niet langer werkte. Na een helse worsteling om als een van de laatsten toegelaten te worden op de ferry (“women and children first”, ammehoela) genoten we van een nog luxere drijvende sauna waarin je door het gebruik van handgebaren nog enigszins met elkaar kunt communiceren. Afin, uiteindelijk vonden we het paradijs in ons Italiaanse/Filipijnse hostel en waren alle struggles natuurlijk snel vergeten: Italiaans eten in overvloed en het strand recht voor je neus. Na een uur in de zon kun je begrijpen dat we weer in waren voor avontuur! Dat zijn we nu eenmaal gewend hier in Manila, dus we besloten naar een strand aan de andere kant van de baai te lopen. We kwamen onderweg nogal wat opmerkelijke dingen tegen: een aapje (huisdier schijnbaar?), Oostenrijker (had meer iets weg van een Oostenrijks zwijn zo dik) en keien zo groot als auto’s (beklommen met gevaar voor eigen leven). Bovendien was het nogal druk in de zee: jetski’s, waterfietsen en bananenboten in de vorm van draken (is dat nieuw?). Al snel realiseerden we ons dat ons strandje zo slecht nog niet was en ontvluchtten we het Chersonissos van de Filipijnen. Stiekem was het eten keer op keer het hoogtepunt van de dag, nooit gedacht dat Italiaans zo goed samen zou gaan met de inspiratieloze Filipijnse cuisine maar eigenaar Fabio weet er wel raad mee. Op zondag stonden we redelijk vroeg op om een kleine hike te maken naar een waterval, die hadden we al een tijdje geen meer gezien! Daarna afkoelen op het strand en helaas was het alweer tijd om door middel van ferry en bus terug te keren naar het hete Manila.
Je begrijpt dat we ook het volgende weekend niet heel graag in de stad wilden blijven en zo zaten we een week later weer in de bus, dit keer voor slechts 10 uur, richting het noorden van de Filipijnen: Banaue. Vanuit dit dorpje kun je namelijk de mooiste hikes maken naar de wereldberoemde UNESCO rijstvelden. Een van mijn collega’s bestookte me in de week voor vertrek met een aantal horror verhalen over o.a. een Frans meisje dat ooit een misstap zette op de smalle paden, in een rijstveld kukelde en voor het leven verlamd was. Ook had ze tijdens haar eigen tocht doodsangsten uitgestaan toen ze oog in oog stond met een buffel. Leuk vooruitzicht als je weet dat je hele weekend in principe in het teken staat van een pittige wandeltocht, maar daar staat natuurlijk een verbluffend uitzicht tegenover. Toen we eenmaal dubbelgevouwen uit de bus kwamen en een vriendelijke gids hadden gevonden begonnen we op zaterdagochtend na een stevig ontbijt (inclusief beschimmeld brood, ik even blij met mijn gluten allergie) aan onze tweedaagse hike. Barstend van de energie gingen we op pad, bewapend met een behoorlijke voorraad garlic peanuts, wortels, bananen en heel veel water. De gids benadrukte nog even dat we écht geen bereik zouden hebben de komende dagen en dat we heus wel zouden overleven zonder Facebook en Whatsapp. Naast mijn Duitse vrienden, hadden we nog een Sloveens koppel en een reislustige Ier in onze groep. Al snel hadden we in de gaten dat er niet bijster veel mensen voor de tweedaagse tocht kiezen, maar er was in ieder geval één Amerikaan met zijn privé gids op hetzelfde pad. Dat je met deze man niet ging lachen hadden we ook snel door. Onze Brad had nogal wat “Pitt” bleek. Ondanks dat hij later was vertrokken dan wij haalde hij ons even vrolijk in met geen druppeltje zweet op zijn voorhoofd en een nonchalante “hey guys, how you’re doing? Great view right!” opmerking. Dat ik al ongeveer 2 uur in opperste concentratie naar beneden aan het staren was om maar op dat smalle pad te blijven, kon deze top atleet natuurlijk niet weten. We bombardeerde Brad en gids tot “Team America” en vonden in hem een gezamenlijke vijand voor de rest van onze hike. Na ongeveer vier uur onafgebroken te hebben gelopen kwamen we in een klein dorpje aan, een interessante toilet stop volgde. Ik weet nog steeds niet wat er eerder was: het kippenhok of de wc. Onvoorstelbaar dat deze dorpen al meer dan 2000 jaar bestaan en de rijstvelden door de voorouders van de huidige inwoners zijn gemaakt. Mocht je interesse hebben in een leven “off the grid” weet je nu waar je moet zijn. Afgepeigerd kwamen we nog eens vier uur later aan in het dorpje waar we zouden overnachten. 1x raden wie daar al lang en breed met een dikke grijns op z’n gezicht van een ijskoud biertje zat te genieten? Juist.. Na een goed bord eten en een glas pure gin die werd gedeeld met de gids, lagen we allemaal vroeg in ons nest en voelde ik de spierpijn er al insluipen. Gelukkig was ons beloofd dat dag twee een stuk relaxter zou zijn dan de eerste dag! Oh man we hadden er zin in. Nou dat viel even vies tegen, die “relaxte” dag. De dag bestond voornamelijk uit traplopen. Steile trappen. Hier krijg je dan wel weer de mooiste uitzichten voor terug, ja voor wat hoort wat. Persoonlijke dieptepunt was toch wel de weg naar een prachtige, 40-meter hoge waterval. De weg naar beneden was nogal pittig, steil afdalen is lastig en de gedachte dat je weer omhoog moet helpt ook niet echt. Zodra we de waterval hadden bereikt, wisten we dan ook niet hoe snel we alles uit moesten trekken (de bikini’s hadden we al aan natuurlijk) om een ijskoude, verfrissende duik te nemen. Je zou bijna vergeten dat je op het punt staat weer 1.000.000 treden te beklimmen. Dat dit trappetje geen gesneden koek is voor velen, bleek op de weg terug waar ergens halverwege de klim een andere gids zijn hele maaginhoud stond te lozen. Godzijdank was Brad niet in zicht, die was waarschijnlijk naar boven gerend met zijn jaloersmakende sportieve lijf. Eenmaal boven was er nog nèt genoeg energie over voor een laatste uur klimmen, maar wat was het een heerlijk gevoel om uiteindelijk op het dak van een Jeepney uit te waaien en terug te keren naar ons startpunt. Een heftige tocht, maar een van de meest bijzondere plekken waar ik ooit ben geweest! We waren moe, maar hebben ontzettend genoten. Zelfs toen we om zeven uur op maandagochtend in Manila aankwamen en om negen uur de rijstvelden alweer heel ver weg leken achter mijn bureau..
Begin mei waren dan ook eindelijk de langverwachte president verkiezingen. Een populaire kandidaat was de omstreden burgemeester van de stad Davao, Rodrigo Duterte. Deze man, die claimt binnen zes maanden korte metten de maken met alle criminaliteit in het land, is met ruime meerderheid tot president verkozen. Zijn toekomstige beleid zal nog de nodige internationale aandacht krijgen heb ik zo’n idee. We gaan het zien! Wie weet komt het iedereen ten goede.
Met deze politieke noot sluit ik dit verslag voor nu af! Jullie houden nog een verhaal tegoed over mijn tweede bezoekje aan Palawan (spoiler alert: dit keer zonder medisch centrum) en Hong Kong begin juni! De tijd begint te dringen, want over precies 18 dagen vlieg ik alweer terug naar Nederland.. yes time does fly when you’re having fun.
Met Pasen zat ik in Bohol herinneren jullie je het nog? (nu is het alweer half juni, ja ik schaam me diep). Bohol was eigenlijk te mooi om waar te zijn en daarom duurde het een tijdje voordat ik weer gewend was aan de chaos en iets minder frisse lucht in Manila. Helaas kon ik meteen weer aan de bak, dus “back to reality” en slechts af en toe nog even wegdromen bij de foto’s van een azuurblauwe zee. Er stond een belangrijke taak op mijn to-do list voor de aankomende tijd: het schrijven van een motivatiebrief voor een beoogde Master aan de Universiteit van Stockholm. Wat master? Wat Stockholm? Na zes maanden in een van de goedkoopste steden van Azië te hebben gewoond, waar je een luttele 2 euro betaald voor een fles Gin, begrijp je dat ik er erg naar uit kijk om weer aan een alcohol detox te beginnen in het peperdure Scandinavië.. Nou goed buiten het feit dat het iets duurder is, zou ik er graag weer wonen en als ik een ding heb geleerd de afgelopen twee jaar is het wel dat ik een hele grote passie heb voor alles wat met gezondheid te maken heeft. Vandaar dat ik me heb aangemeld voor de master Population Health: Societal and Individual Perspectives. Zo’n motivatiebrief is natuurlijk niet 1,2,3 geschreven, maar hij is ingeleverd en ik hoor begin juli of ik ben toegelaten. Spannend!
Verder maakte de zomer zijn intrede in April met temperaturen boven de 40 graden. Hitte in een stad als Manila is niet echt een pretje. Het maakt niet uit of je om half 8 of half 9 naar je werk loopt, na 5 stappen zweet je je kapot en wil je het liefst rechtsomkeer maken en terug onder de douche waar je net vandaan komt. Als ware Filipijnse liep ik daarom met een paraplu én waaier naar mijn werk, om dit alles een beetje tegen te gaan (helpt nog voor geen meter maar goed). Daarom besloten we om ergens midden april twee dagen naar het eiland Mindoro te gaan, naar het plaatsje Puerto Galera. Voordat ik en mijn huisgenoot echter in het holst van de nacht ons bed uitrolden, zat ik vrijdag na mijn werk gezellig met mijn collega’s in de lounge bar van het Raffles Hotel (chique chiquer chicst) om van het happy hour te genieten. Dat dit nogal een populair “hour” is bleek toen we arriveerden en de hele hut tot de nok toe vol zat, waardoor wij naar het airco loze terras werden verbannen. Voor een happy hour waar je ongeveer 15 euro voor neertelt begrijp je dat je alle cocktails op het menu moet hebben geprobeerd (in Zweden krijg je hier niet eens één cocktail voor maar goed). Leuk ja zo’n vrimibo, maar met je kater om 6 uur ’s ochtends de bus in is iets minder. Eenmaal aangekomen in Batangas, ongeveer twee uur rijden vanaf Manila, werd ons verteld dat de eerstvolgende ferry naar Puerto Galera pas om half 10 vertrok. Ik heb me verbaasd over de stukken pizza en hot dogs die mensen hier voor ontbijt blijken te eten en de terminal werd direct omgetoverd tot gratis sauna toen door stroomuitval de airconditioning niet langer werkte. Na een helse worsteling om als een van de laatsten toegelaten te worden op de ferry (“women and children first”, ammehoela) genoten we van een nog luxere drijvende sauna waarin je door het gebruik van handgebaren nog enigszins met elkaar kunt communiceren. Afin, uiteindelijk vonden we het paradijs in ons Italiaanse/Filipijnse hostel en waren alle struggles natuurlijk snel vergeten: Italiaans eten in overvloed en het strand recht voor je neus. Na een uur in de zon kun je begrijpen dat we weer in waren voor avontuur! Dat zijn we nu eenmaal gewend hier in Manila, dus we besloten naar een strand aan de andere kant van de baai te lopen. We kwamen onderweg nogal wat opmerkelijke dingen tegen: een aapje (huisdier schijnbaar?), Oostenrijker (had meer iets weg van een Oostenrijks zwijn zo dik) en keien zo groot als auto’s (beklommen met gevaar voor eigen leven). Bovendien was het nogal druk in de zee: jetski’s, waterfietsen en bananenboten in de vorm van draken (is dat nieuw?). Al snel realiseerden we ons dat ons strandje zo slecht nog niet was en ontvluchtten we het Chersonissos van de Filipijnen. Stiekem was het eten keer op keer het hoogtepunt van de dag, nooit gedacht dat Italiaans zo goed samen zou gaan met de inspiratieloze Filipijnse cuisine maar eigenaar Fabio weet er wel raad mee. Op zondag stonden we redelijk vroeg op om een kleine hike te maken naar een waterval, die hadden we al een tijdje geen meer gezien! Daarna afkoelen op het strand en helaas was het alweer tijd om door middel van ferry en bus terug te keren naar het hete Manila.
Je begrijpt dat we ook het volgende weekend niet heel graag in de stad wilden blijven en zo zaten we een week later weer in de bus, dit keer voor slechts 10 uur, richting het noorden van de Filipijnen: Banaue. Vanuit dit dorpje kun je namelijk de mooiste hikes maken naar de wereldberoemde UNESCO rijstvelden. Een van mijn collega’s bestookte me in de week voor vertrek met een aantal horror verhalen over o.a. een Frans meisje dat ooit een misstap zette op de smalle paden, in een rijstveld kukelde en voor het leven verlamd was. Ook had ze tijdens haar eigen tocht doodsangsten uitgestaan toen ze oog in oog stond met een buffel. Leuk vooruitzicht als je weet dat je hele weekend in principe in het teken staat van een pittige wandeltocht, maar daar staat natuurlijk een verbluffend uitzicht tegenover. Toen we eenmaal dubbelgevouwen uit de bus kwamen en een vriendelijke gids hadden gevonden begonnen we op zaterdagochtend na een stevig ontbijt (inclusief beschimmeld brood, ik even blij met mijn gluten allergie) aan onze tweedaagse hike. Barstend van de energie gingen we op pad, bewapend met een behoorlijke voorraad garlic peanuts, wortels, bananen en heel veel water. De gids benadrukte nog even dat we écht geen bereik zouden hebben de komende dagen en dat we heus wel zouden overleven zonder Facebook en Whatsapp. Naast mijn Duitse vrienden, hadden we nog een Sloveens koppel en een reislustige Ier in onze groep. Al snel hadden we in de gaten dat er niet bijster veel mensen voor de tweedaagse tocht kiezen, maar er was in ieder geval één Amerikaan met zijn privé gids op hetzelfde pad. Dat je met deze man niet ging lachen hadden we ook snel door. Onze Brad had nogal wat “Pitt” bleek. Ondanks dat hij later was vertrokken dan wij haalde hij ons even vrolijk in met geen druppeltje zweet op zijn voorhoofd en een nonchalante “hey guys, how you’re doing? Great view right!” opmerking. Dat ik al ongeveer 2 uur in opperste concentratie naar beneden aan het staren was om maar op dat smalle pad te blijven, kon deze top atleet natuurlijk niet weten. We bombardeerde Brad en gids tot “Team America” en vonden in hem een gezamenlijke vijand voor de rest van onze hike. Na ongeveer vier uur onafgebroken te hebben gelopen kwamen we in een klein dorpje aan, een interessante toilet stop volgde. Ik weet nog steeds niet wat er eerder was: het kippenhok of de wc. Onvoorstelbaar dat deze dorpen al meer dan 2000 jaar bestaan en de rijstvelden door de voorouders van de huidige inwoners zijn gemaakt. Mocht je interesse hebben in een leven “off the grid” weet je nu waar je moet zijn. Afgepeigerd kwamen we nog eens vier uur later aan in het dorpje waar we zouden overnachten. 1x raden wie daar al lang en breed met een dikke grijns op z’n gezicht van een ijskoud biertje zat te genieten? Juist.. Na een goed bord eten en een glas pure gin die werd gedeeld met de gids, lagen we allemaal vroeg in ons nest en voelde ik de spierpijn er al insluipen. Gelukkig was ons beloofd dat dag twee een stuk relaxter zou zijn dan de eerste dag! Oh man we hadden er zin in. Nou dat viel even vies tegen, die “relaxte” dag. De dag bestond voornamelijk uit traplopen. Steile trappen. Hier krijg je dan wel weer de mooiste uitzichten voor terug, ja voor wat hoort wat. Persoonlijke dieptepunt was toch wel de weg naar een prachtige, 40-meter hoge waterval. De weg naar beneden was nogal pittig, steil afdalen is lastig en de gedachte dat je weer omhoog moet helpt ook niet echt. Zodra we de waterval hadden bereikt, wisten we dan ook niet hoe snel we alles uit moesten trekken (de bikini’s hadden we al aan natuurlijk) om een ijskoude, verfrissende duik te nemen. Je zou bijna vergeten dat je op het punt staat weer 1.000.000 treden te beklimmen. Dat dit trappetje geen gesneden koek is voor velen, bleek op de weg terug waar ergens halverwege de klim een andere gids zijn hele maaginhoud stond te lozen. Godzijdank was Brad niet in zicht, die was waarschijnlijk naar boven gerend met zijn jaloersmakende sportieve lijf. Eenmaal boven was er nog nèt genoeg energie over voor een laatste uur klimmen, maar wat was het een heerlijk gevoel om uiteindelijk op het dak van een Jeepney uit te waaien en terug te keren naar ons startpunt. Een heftige tocht, maar een van de meest bijzondere plekken waar ik ooit ben geweest! We waren moe, maar hebben ontzettend genoten. Zelfs toen we om zeven uur op maandagochtend in Manila aankwamen en om negen uur de rijstvelden alweer heel ver weg leken achter mijn bureau..
Begin mei waren dan ook eindelijk de langverwachte president verkiezingen. Een populaire kandidaat was de omstreden burgemeester van de stad Davao, Rodrigo Duterte. Deze man, die claimt binnen zes maanden korte metten de maken met alle criminaliteit in het land, is met ruime meerderheid tot president verkozen. Zijn toekomstige beleid zal nog de nodige internationale aandacht krijgen heb ik zo’n idee. We gaan het zien! Wie weet komt het iedereen ten goede.
Met deze politieke noot sluit ik dit verslag voor nu af! Jullie houden nog een verhaal tegoed over mijn tweede bezoekje aan Palawan (spoiler alert: dit keer zonder medisch centrum) en Hong Kong begin juni! De tijd begint te dringen, want over precies 18 dagen vlieg ik alweer terug naar Nederland.. yes time does fly when you’re having fun.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
