Happy new year miss!

Manila you stole my heart already. Nee echt, deze eerste week is voorbij gevlogen en ik heb het idee dat ik hier al tijden zit. Ik heb het heerlijke genoegen om mijn eerste blog te schrijven met zo ongeveer het beste uitzicht wat je over de stad kunt hebben. Mijn huisgenootje en ik hebben ons namelijk even onttrokken aan de drukte beneden en bevinden ons momenteel op de 32e etage van het City Garden Grand Hotel. Bereid je voor op een lang verhaal, want ik heb nogal wat meegemaakt tijdens mijn eerste week.

New year, new city. Voor mij dit jaar geen lange nacht doorhalen om het nieuwe jaar in te luiden, nee ik lag op tijd in bed ter voorbereiding op mijn 24 uur lange reis naar het Oosten. Op 1 januari om 3 uur ’s middags stapte ik in het vliegtuig naar Doha, Qatar. Hier zou ik een “kleine” acht uur wachten en vervolgens doorvliegen naar Manila. Bij aankomst in Doha was het al 12 uur ’s nachts. Ik had besloten om wakker te blijven tot de volgende ochtend en mijn welverdiende slaap in te halen op weg naar Manila. Doha El Hamad airport, welkom in de wondere wereld van Chanel, Rolex, dure auto’s, boerka’s en thee voor €10. Als je hier geld wilt uitgeven, moet je van goede huizen komen. Alhoewel, windowshopping kan geen kwaad en mensen observeren is altijd interessant. Het vliegveld is pas een jaar open en beschikt verder over alles wat je je maar kunt voorstellen. Zo probeerde ik een tijdje te slapen in een van de lounges, die natuurlijk gescheiden zijn voor man en vrouw. Je kunt je hier nestelen op een luxe designerstoel. Helaas betekent design niet automatisch comfort, en was ik er snel achter dat ik slapen wel kon vergeten. Het voordeel van deze slaaponderbreking is dat mijn 8,5 uur lange vlucht naar Manila voor mij maar 2 uur leek te duren, en ik deze dan weer spendeerde door met mijn Filipijnse buurman te kletsen. Zodra we geland waren wilde hij nog graag met me op de foto en werd ik toegevoegd op facebook (maar we zijn tot nu toe nog steeds geen vrienden…). Mijn collega, Verna, zou me ophalen van het vliegveld, dat was een redelijke geruststelling. Ik leek op een soort Nederlandse ninja: van top tot teen in het zwart gekleed, relatief lang en blond. Aangezien ik een van de drie personen op de vlucht was met blond haar was het niet heel moeilijk voor Verna om me te herkennen. Zwart is ook de perfecte kleur voor een avondtemperatuur van 30 graden trouwens. Mijn 30 kg zware koffer werd na een korte ontmoeting direct op de schouder genomen door de chauffeur (ook al probeerde ik hem duidelijk te maken dat je dat ding gewoon kunt rollen). Zelfs op een zaterdagavond is het verkeer een redelijke chaos en het duurde even voordat we The Alley bereikt hadden. Dankzij mijn 6 uur durende schoonheidsslaapje was ik bij aankomst alleen niet te stoppen en bleef ik vervolgens tot 4 uur wakker om alles uit te pakken en te relaxen.

The Alley is trouwens het appartementencomplex waar ik woon. Het ligt op 20 minuten loopafstand van mijn kantoor en bestaat uit twee gebouwen met 4 verdiepingen die direct tegenover elkaar liggen (vandaar dus dat er een ‘steeg’ is). We hebben twee security guards, Redgy en Rolly. Zij wisselen elkaar af, al heeft Redgy overduidelijk wat meer invloed en daardoor de beste werktijden. Het was redelijk duidelijk dat ik last had van een jetlag toen ik op zondag pas om 1 uur ’s middag wakker werd. Aangezien ik nog geen beddengoed had en niets te eten, moest ik naar de plaatselijke buurtsuper. Mijn huisgenoot was zo lief om me de weg te wijzen naar ‘Shopwise’, een soort kopie van Wallmart waar je makkelijk een uur rondloopt als je niet oplet. Erg verstandig ook om beddengoed te gaan kopen, zonder ook maar enig idee van de afmetingen van je bed. De vriendelijke medewerkster garandeerde me echter dat ik het hele spul binnen 7 dagen mocht ruilen, en ik besloot het er maar op te gokken. Eenmaal thuis bleek natuurlijk dat ik helemaal geen Queen size bed heb, en kon ik weer even vrolijk terug naar de super. De plaatselijke bewoners hadden ook redelijk snel in de gaten dat er een nieuw blond figuur in de wijk ronddwaalde en overal waar ik liep spraken mensen me aan “happy new year miss” “hi miss” “how are you mam?”. Als je iets wilt ruilen meld je je bij de customer service, vervolgens onderga je een hele procedure. Om te beginnen moet je een verklaring invullen, deze wordt daarop ondertekend door het hoofd van de customer service, de security guard, en jawel de manager. Dit laatste figuur bevindt zich echter niet bij de ingang en daarom komt er een jongen op skeelers (ja echt) en neemt het papiertje mee de winkel in op zoek naar de laatste handtekening. Dit hele circus duurde ongeveer 20 minuten en toen mocht ik eindelijk mijn nieuwe beddengoed halen. Naast shopwise hebben ze hier een aantal andere aparte benamingen voor winkels/ producten/ diensten. Zo heb je hier afwasmiddel met de naam Mighty Mom en rijdt er een kraampje door de wijk waarop de woorden Eat My Balls prijken. ’s Avonds ging ik met twee jongens uit de Alley eten en bereidde ik me voor op mijn eerste stage dag (alhoewel ik pas om 3:00 in slaap viel, hello jetlag).

Mijn richtingsgevoel is niet per se mijn sterkste punt, maar gelukkig woont Manuel (mijn voorganger) in de Alley en kon ik de eerste twee dagen mooi met hem meelopen. Bovendien is Manuel ongeveer 1,95 m en nogal breed, dus had ik een soort personal bodyguard. We kunnen hier niet echt onopgemerkt over straat, maar heel veel tijd om op de aandacht te letten is er niet, want je moet je concentreren op het verkeer. Om de haverklap zit er een gat in het trottoir of moet je een of andere leipe straat oversteken. Stoplichten hebben hier niet echt een functie, laat ik het zo zeggen. Ik begrijp nu ook waar de term concrete jungle vandaan komt. Maar goed! Eenmaal op kantoor kennisgemaakt met het team en de stroopwafels vielen erg in de smaak. Ik had tussendoor ook nog een Scarface-achtige ontmoeting met mijn huisbazin. Ik moest namelijk mijn huurcontract nog ondertekenen en we hadden afgesproken voor het kantoor. Dat ze vervolgens zou opduiken in een mega SUV met slechts het achterste raam naar beneden gerold, had ik niet helemaal voorzien. Ik werd gewenkt en mocht instappen, vervolgens reden we een tijdje rond en mocht ik ondertussen alles even doorlezen en ondertekenen. Daarna werd ik ook gewoon vriendelijk verzocht om de auto te verlaten, zonder me te droppen voor het kantoor (leuke uitdaging op je eerste dag). Na mijn eerste werkdag was ik uitgenodigd bij Joris en Amanda, een Nederlandse familie die hier wonen in Manila. Joris is de zoon van de buren van mijn ouders (volg je het nog?). Erg leuk om hen hier te zien, voelt toch een beetje als familie.

Maandag kreeg ik meteen mijn eerste opdracht, ik moest voor vrijdag een meeting organiseren om te bekijken hoe we het interne filing systeem kunnen verbeteren van Fit For School. Dit is namelijk nogal een zooitje, iedereen gebruikt het op een andere manier. Aangezien ik zelf nogal een voorliefde heb voor ordenen en systemen, was dit een leuke puzzel om aan te beginnen. Fit For School is dus het project van GIZ (Gesellschaft Internationale Zusammenarbeit) waar ik voor werk. Zij promoten gezonde gebruiken (handenwassen, tandenpoetsen, gezond eten) op basisscholen om zo de prestaties van de kinderen te verbeteren en ze een betere toekomst te bieden. Dit doen ze in de Filipijnen, Indonesië, Laos en Cambodia. Aangezien ik voor een Duits bedrijf werk, gaat iedereen er ook vanuit dat ik Duits ben haha. Al maakt dat qua uiterlijk natuurlijk niet zo’n groot verschil in dit soort landen. Het leuke is dat op het kantoor ook een aantal aspecten van het project te vinden zijn. Zo hangen er overal reminders voor het wassen van je handen en staan er op de toilet tandenborstels van alle staff members. Dat ik de eerste twee dagen m’n handen heb gewassen met tandenpasta is weer een ander verhaal. Tandenpasta zit hier namelijk in precies dezelfde flesjes als handzeep. Ik vond het al redelijk vreemd dat de zeep rook naar pepermunt en super erg schuimde… afin. Ook maakte ik vrijdag meteen het verschijnsel ‘Podlock’ mee, oftewel meatless Friday. Dit vindt op de eerste vrijdag van de maand plaats en als team traditie wordt er dan samen geluncht op kantoor. Bovendien is er een dresscode, ofja kleurcode. Afgelopen vrijdag was het blauw. Ik had dat niet helemaal meegekregen en dus zat ik mooi met een knalgeel vest op kantoor te midden van een blauwe oase. Vanaf dinsdag wist ik de weg prima te vinden en begin ik ook al wat beter door te krijgen hoe je respect afdwingt bij de autobestuurders. De meeting verliep erg goed en ik kreeg de nodige complimenten. Toch was ik blij dat het weekend voor de deur stond, zo’n eerste week is (zeker in combinatie met een jetlag) vermoeiend. Als “weekendsurprise” stapte ik op de terugweg nog bijna op een dode rat, maar hee ik zei toch dat je hier beter naar beneden kunt kijken als je loopt.

Donderdagavond was trouwens nog een onverwacht leuke avond. Twee gasten uit Maastricht die de afgelopen twee weken door de Filipijnen hebben gereisd waren in Manila en hadden gevraagd of ik zin had om een drankje met ze te doen. Na het werk ben ik te voet naar Z hostel gelopen, een van de hipste plekken van Manila. Om daar te komen, moest ik ongeveer 20 minuten lopen. Google maps is een handige tool om je weg te vinden hier. Het leidde me direct door de grootste hoerenstraat van de stad (wist ik veel), en dat was redelijk te merken aan de hoeveelheid blanke, lelijke, oude mannetjes die er rondhingen. Super gezellig om even een bij te kletsen en te horen wat zij van de Filipijnen vonden.
Afgelopen zaterdag mocht ik met Amanda en Joris mee naar de jaarlijkse Nederlandse expat gathering: ‘de Nieuwjaars duik’. Joris heeft hier een Nederlandse vriendengroep en zij organiseren dus een traditionele Nieuwjaars duik. Ze laten hiervoor gigantische ijsblokken komen, die vervolgens in het zwembad worden gegooid (temperatuur daalt in ieder geval iets). Apart om te zien dat de blokken ook gewoon in een open truck worden aangeleverd (so far for sustainability). De vrouw des huizes zat bij aankomst prinsheerlijk te genieten van een voetmassage en stond erop dat wij (alle andere vrouwen) er ook een zouden krijgen. Prompt stond er een klein leger aan Filipijnse vrouwen op de stoep om dit te verwezenlijken, één uur massage kost je €5,00 (kan ik aan wennen). Er was trouwens ook erwtensoep, rookworst, bijbehorende Unox mutsen en friet met frikadel. Pas een week van huis en toch alweer zo’n vertrouwde dingen om je heen.

Oké dit was zo’n beetje de meest beknopte samenvatting die ik ervan kon maken. Ook al heb ik er ongeveer 2,5 uur over gedaan en hebben we de koffie inmiddels ingeruild voor mojito’s. Ik geloof dat we hierna nog een uurtje bij de masseur om de hoek gaan liggen voor 300 pesos (€5,80). O Manila, you’re treating me well...